107658

lub z wprowadzoną małą poprawką równanie Ramsaya-Shieldsa:

v^2,3<T = Mr_K„-r-6),

gdzie V oznacza objętość molową, T_KR temperaturę krytyczną a k jest stałą dla wielu substancji przyjmująca wartość około 2.1_[erg-mol~^V2 K'¹].

Zależność napięcia powierzchniowego roztworów od temperatury może mieć bardziej złożoną postać i jest celem badań. Z jej postaci można wyciągać wnioski dotyczące struktury warstwy powierzchniowej i jej zmiany z temperaturą.

Skład warstwy powierzchniowej roztworów jest odmienny od składu jego wnętrza. W częściej spotykanym przypadku, gdy cząsteczki rozpuszczalnika i substancji rozpuszczonej przyciągają się słabiej od cząsteczek rozpuszczalnika między sobą, cząsteczki substancji rozpuszczonej są wypychane na zewnątrz fazy i warstwa powierzcliniowa zawiera ich więcej. Różnica ilości moli substancji rozpuszczonej w jednostkowej ilości moli rozpuszczalnika w próbce pobranej z wnętrza roztworu i jej powierzchni, podzielona przez wielkość tej powierzchni nazywa się nadmiarem powierzchniowym Gibbsa 1T:

s

Jest on funkcją aktywności substancji rozpuszczonej a2 oraz napięcia powierzchniowego, co ujmuje równanie adsorpcji Gibbsa:

Z CEL ĆWICZENIA:

Celem ćwiczenia jest wyznaczenie napięcia powierzchniowego dla roztworu 2% n-butanolu w wodzie w zależności od temperatuiy.

3.    ZADANE PARAMETRY:

Dany jest roztwór n-butanolu w wodzie o stężeniu 2%. Należy wyznaczyć napięcie powierzchniowe roztworu metodą stalagnometiyczną oraz metodą pęcherzykową w temperaturze od ok. 20 °C do ok. 40 °C z odstępami pięciostopniowymi.

4.    SPOSÓB WYKONANIA ĆWICZENIA:

A. METODA PĘCHERZYKOWA:

1.    Przygotowanie r-m - umieszczenie w termostacie, ustalenie temperatury, wcześniej ewentualne usunięcie emulsji.

2.    Kalibracja katetometrn

3.    Zetknięcie końca kapilary z badanym roztworem.

4.    Zanurzenie końca kapilary na żądaną głębokość (kontrolowaną poprzez odczyt z katetometrn).

5.    Wyzerowanie wskazania manometru.