108360

1. TEORIA AKTÓW MOWY - PO CO MÓWIMY?

a.    Zdania konstatujące (konstatywy) - stwierdzenia

b.    Wypowiedzi performatywne/spelniające - zdania ani prawdziwe, ani fałszywe. Ich funkcją jest spełnienie pewnej czynności. Tworzą rzeczywistość, a nie opisują ją (np. Nadaję Ci imię), a ich wypowiedzenie, albo zapisanie jest spełnieniem pewnej czynności, dokonaniem jakiegoś aktu. 1 osoba, I. poj., czas teraźniejszy, tryb oznajmujący.

2.    fortiuiność i niefortunność zamiast prawdziwości i nieprawdziwości

a.    Niefortunne: gdy wygłoszeniu jakiegoś wyrażenia nie towarzyszy spełnienie czynu, o któiym mowa

b.    Pusty performatyw - forma jest ok., ale dotyczy rzeczywistości, która nie istnieje (niefortunny).

c.    Wypowiedzi performatywne powinny być szczere - Austin. Fortunne: nie są puste.

3.    Formy performatywów:

a.    podstawowe - performatywność wynika z sytuacji użycia i kontekstu (np. będę punktualnie, przyjdź na moje imieniny)

b.    otwarte - cel jest zwerbalizowany (np. obiecuję, że będę tam punktualnie, zapraszam Gę na imieniny

4.    Podobieństwa konstatywów do performatywów:

a.    Konstatywy spełniają rozmaite akty konstatacji, ale mają też jakąś funkcję per formatywną (np. ostrzegają: za zakrętem czają się zbójcy!)

b.    Samo konstatowanie może być również fortunne lub niefortunne (król Francji jest łysy)

5.    W miejsce teorii aktów mowy Austin stworzył teorię illokucji - powiedzenie czegoś to zawsze zrobienie czegoś. Nie ma „czystych” konstatywów, ani „czystych” performatywów.

6.    CO I JAK CZYNIĄ WYPOWIEDZI JĘZYKOWE? (TI) 3 poziomy:

a.    lokucja - w jakiś sposób wypowiedziana, poprawna, ma jakąś treść+wymowa

b.    illokucja (często perswazja) - cel wypowiedzi

c.    perlokucja - osiągnięcie czegoś poprzez spełnienie celu