109257

indywidualnych interesów konsumentów. Chodzi tu raczej o naruszenie interesów konsumentów rozumianych jako pewna nieokreślona z góry grupa, czyli dana praktyka musi godzić potencjalnie w każdego konsumenta, który zetknął by się z danym przedsiębiorcą. Przykładem jest naruszenie tzw obowiązków informacyjnych wobec konsumenta. Szereg aktów prawnych nakłada takie obowiązki informacyjne na przedsiębiorców, in. in. takie obowiązki znajdują się w prawie farmaceutycznym (wprowadzenie do obrotu leków wymaga opatrzenia ich odpowiednią informacją w języku polskim, która infonnuje o skutkach stosowania leku. skutkach ubocznych, interakcjach z innymi lekami, itd.). Niezamieszczenie ulotki w opakowaniu leku może być potraktowane jako naruszenie indywidualnego interesu konsumenta albo naruszenie interesu zbiorowego konsumentów (zależnie od skali zjawiska). Granica jest bardzo płynna i orzecznictwo nie jest konsekwentne.

Bezprawność działania przedsiębiorcy - rozumiana jako naruszenie ogólnie obowiązujących przepisów służących szeroko roziunianej oclironie konsumentów' (ocluona jest rozstrzelona po wielu aktach prawnych, np.: ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, ustawa o nieuczciwych praktykach rynkowych, u.s.d.g., prawo farmaceutyczne, prawo żywnościowe, ustawia o ogólnym bezpieczeństwie produktów, ustawa o sprzedaży konsumenckiej. KC. itd.).

Naruszenie łącznie powyższych zasad będzie skutkowało postawieniem zarzutu stosowania praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów'.

Ustawa przewiduje katalog najbardziej typowych praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów (art. 24 ust. 2 pkt. 1-3):

> Stosowanie w umowach z konsumentami postanowień wzorców umów, które zostały wpisane do rejestru postanowień wzorców umowy uznanych za niedozwolone (tzw. stosowanie klauzul abuzywnych) - Rejestr prowadzi Prezes UOKiK i do rejestru wpisywane są postanowienia wzorców umownych, które zostały uznane za niedozwolone w orzeczeniach bądź wydawanych przez sądy powszecluie w trybach tzw. kontroli indywidualnej, albo przez sąd ochrony konkurencji i konsumentów w trybie tzw. kontroli abstrakcyjnej. Wzorce umowne są dość powszechnie stosowane w praktyce konsumenckiej. Zasadniczo za wzorzec umowny uznajemy taką treść umowy, która została jednostroniue określona przez jedną ze stron transakcji (w tym przypadku przedsiębiorcę) i została zaakceptowana przez drugą stronę (w tym przypadku konsumenta). Istotą wzorca umownego jest to, że nie podlega on negocjacji. Wzorce umowne zasadniczo powinny być dostarczone konsumentowi w momencie zawarcia umowy i strona powinna mieć możliwość zapoznania się z treścią wzorca. Podpisanie umowy domniemuje, że zapoznaliśmy się z treścią wzorca i czujemy się związani jego postanowieniami. W praktyce różnie to wygląda. Ustawodawca musi brać pod uwagę, że konsument jest specyficzną stroną transakcji. O ile od podmiotu profesjonalnego można wymagać wyższego stopnia staranności i uznać, że winien byl on się zapoznać z treścią wzorca a też zdawać sobie sprawę z konsekwencji wynikających z treści poszczególnych postanowień o tyle w przypadku konsumenta można przyjąć, że nawet jeśli zapoznał się z treścią wzorca to nie zawsze zdaje sobie sprawę z tego co tak naprawdę wynika z tych postanowień. Dlatego też prawo cywilne pizewiduje specyficzną procedurę, która ma chronić konsumentów, a polega na tym, że pewne postanowienia wzorców mogą uznać za niedozwolone, a ich stosowanie w umowach z konsumentami będzie traktowane jako stosowanie