109593

W pierwszej grupie rozwiązań istnieje wiele metod obliczeniowych różniących się między sobą czy to przyjęciem powierzchni poślizgu, czy też określeniem rozkładu naprężeń wzdłuż tej powierzchni. W metodach tych zazwyczaj jest wykorzystywany i sprawdzany jedynie jeden z warunków równowagi, t j. warunek dla rzutów sił na przyjęty kierunek bądź warunek równowagi momentów. Może zatem powstać sytuacja, że pozostałe równania równowagi nie są spełnione. Istnieją również propozycje bardziej dokładnego oszacowania stanu naprężenia na powierzchni poślizgu, jednak zawsze jest to związane z przyjęciem hipotez co do rozkładu sił wewnętrznych w klinie odłamu, ponieważ zadanie jest statycznie niewyznaczalne. Trafność postawionej hipotezy ma bezpośredni wpływ na wynik przeprowadzonej analizy stateczności. Współczynnik, który wprowadza się jako miernik stateczności, jest nazywany wskaźnikiem stateczności. Cliarakteryzuje on stosunek sił bądź momentów biemycli, wynikających z wytrzymałości gruntu, do sił czynnych dążących do zaburzenia równowagi.

Często dla projektowanego obiektu ustala się z góry określony "zapas bezpieczeństwa", który w analizie stateczności jest ujęty w postaci tzw. współczynnika stateczności (bezpieczeństwa).

Drugi sposób oceny stateczności jest oparty na teorii stanów granicznych i znany jest pod nazwą teorii Sokołowskiego. Fizyczna interpretacja rozwiązania, to przyjęcie dla gruntu modelu ciała plastycznego i oszacowanie statycznie dopuszczalnego układu sił. Ponieważ jak sama nazwa wskazuje, obliczenia dotyczą stanu granicznego, zatem wskaźnik. stateczności przyjmuje wartość 1. Niezbędny zapas bezpieczeństwa można uzyskać zmniejszając odpowiednio obliczeniowe wartości parametrów wytrzymałościowych.

Na zakończenie należy zwrócić uwagę na to, że w rozwiązaniach zadań ze stateczności nie wykorzystuje ale modelu ciała sprężystego, jeżeli w obliczeniach nie został wprowadzony współczynnik bezpieczeństwa co najmniej 2, ponieważ rzeczywisty przebieg pracy gruntu w tych warunkach różni się od zakładanego w modelu. Model ten bywa natomiast wykorzystywany do studiów dotyczących oceny rozkładu naprężeń całkowitych i oszacowania wartości ciśnienia porowego.

Kształt i przebieg powierzchni poślizgu jest ustalony na podstawie zdobytego doświadczenia na dotychczasowych osuwiskach, wymaga to zazwyczaj wykonania kilku obliczeń pozwalających na ustalenie najniekorzystniejszego przypadku. Za powierzchnie poślizgu przyjmowane są powierzchnie o śladach w przekroju poprzecznym w postaci: wycinka okręgu, spirali logarytmicznej, cykloidy itp., lub jest to linia łamana, jeżeli grunt jest niejednorodny, zbudowany z warstw o różnych właściwościach wytrzymałościowych. Przebieg linii poślizgu jest bezpośrednio związany z budową geologiczną i wiarygodna ocena stateczności będzie możliwa jedynie wówczas, gdy uwzględni się budowę geologiczną rejonu zbocza czy skarpy.