111651

milenijne” opracowane przez ONZ w dużej części wiązały się ściśle właśnie z tym problemem. Od lat KWR starają się pomóc przełamać biedę KRS między innymi poprzez rozwój rolnictwa. Największym do tej pory projektem rozwoju była „Zielona Rewolucja” przeprowadzona w latach 60. XX w. przez agendę ONZ - Organizacja do Spraw Wyżywienia i Rolnictwa (FAO).Głównym celem było zwiększenie produktywności rolnictwa dzięki zastosowaniu wydajniejszych odmian roślin uprawnych i rozwojowi agrotechniki. Ważnym czynnikiem było wyhodowanie nowych odmian pszenicy, ryżu i kukurydzy, charakteryzujących się dużą plenności i odpornością na choroby. Mimo znacznej poprawy sytuacji żywnościowej w wielu krajach m.in. Indiach, Pakistanie, państwach Ameryki Południowej i w znacznie mniejszym stopniu Afryki, zielona rewolucja miała również swoje negatywne następstwa: ekologiczne - niekorzystne przekształcenia środowiska przyrodniczego w wyniku wprowadzania monokultur rolnych, przeprowadzania nieprzemyślanych melioracji czy nadmiernego zużycia wody w celu nawadniania, nadużywania nawozów sztucznych i pestycydów; społeczne: np. nagły wzrost zróżnicowania dochodów itp.

Obecnie jednak pomoc na rzecz rozwoju rolnictwa w KRS spada. Kraje wysoko rozwinięte są zniechęcone brakiem efektów. Wciągu ostatnich kilkunastu lat oficjalne środki pomocowe spadły o połowę.

Warto wspomnieć tu o „dwusektorowym modelu gospodarki”. Według Louisa, twórcy tej teorii, gospodarka może się rozwijać w sektorze przemysłu i dalej usług, gdy rolnictwo będzie na dostatecznie wysokim poziomie. Dopiero, gdy zapewnione są potrzeby żywnościowe w państwie, a sektor rolnictwa jest wydajny, wtedy nadmiar pracowników może tworzyć pozostałe sektory.

Jednakże dzisiaj postuluje się kompleksowy rozwój KRS (nie tylko rolnictwo).

Wydaje się, iż pomoc w stopniowym wszeclistronnym rozwoju opartym głównie na szerzeniu oświaty oraz stopniowym rozwijaniu sektora usług może przynieść pozytywne skutki.

Według szacunków FAO, korzyści płynące z ograniczenia liczby ludności cierpiącej głód oraz wprowadzenia metod umożliwiających zwiększenie produktywności rolnictwa w KRS, wyniosłyby 120 miliardów dolarów rocznie (ludność ta mogłaby wówczas pracować). Wystarczyłyby 24 miliardy dolarów rocznie dodatkowych inwestycji w rolnictwo i rozwój wsi, by o połowę zmniejszyć liczbę ludności cierpiącej głód.