112352

zespołach istnieje mechanizm współpracy ministrów z poszczególnych obszarów. To 1 element. Stałym takim ciałem w Brukseli z przedstawicieli państw członkowskich. On koordynuje politykę, interesy poszczególnych państw, ambasadorów jest PSC- Politicl and Security Committee i to jest taki rodzaj spotkania bardzo roboczego, podczas którego następuje przygotowywanie ustalonych dla ministrów - czy takie uklepywanie kompromisów. Najczęściej praca PSC polega by o niuansach informować państwa członkowskie i stolicę UE - taki łącznik. Łączniki mogą być różne -ambasadorowie w co ich państwo się angażuje będzie bardziej aktywny niż taki którego to nie dotyczy.

Nieformalne spotkanie ministrów - pierwszy raz chyba w 1970 r. - przy lunchu, kolacji. To przygotowuje innych ministrów jak się szykuje jakaś inicjatywa czy wypracowuje się stanowisko. Oprócz COREPER są ciała - komitety do obszarów szczególnych - np. COEST. I to jest rodzaj spotkań zbliżonych do tych COREPER formułą. Najczęściej spotkanie w 1 z 2 budynków UE - w budynku Consilium. Formuła taka, że delegaci poszczególnych ministrów przyjeżdżają na kilka godzin w celu omawiania jakiegoś zagadnienia doL Konkretnych krajów. Agenda takich spotkanie jest zwykle ograniczona do 2-3 punktów. Wówczas tworzenie takiego posiedzenia - wnioski są przedstawiane przez przedstawicieli Komisji Europejskiej oraz Rady. Oni prezentują background relacji danej sprawy. Dalej członkowie delegacji po kolei prezentują stanowiska, czasem jest dyskusja, jakieś interakcje.

Podobnie odbywają się posiedzenia tych ciał . Przygotowanie stanowiska są przedmiotem akceptacji posiedzenia ministrów. Co istotne - stanowiska są prezentowane na posiedzeniach Rady Europejskiej. Na spotkaniach najwyżej kilkunasto-godzinnym. Przyjmuje się dokumenty w ramach aklamacji. Zazwyczaj bez dyskusji. W wypadku spraw dot. szczegółowych zagadnień te dyskusje się kończą na poziomie posiedzenia ministrów, a tu (a to szczebel głów państw) dyskusji nie ma. To już tylko kwestia akceptacji. Teraz jest sytuacja po grudniu 2009r. Gdy służba działań zew przejmowała funkcje z sekretariatu Consilium i z Komisji Europejskiej. Pracownicy podlegli wysokiemu przedstawicielowi wpzib będą formowali pewien mechanizm prac przygotowujących najważniejsze dewizy europejskie. Stąd ważne aby skład podstawowy tej służby odpowiadał interesom państw członkowskim. Ma być większy udział w formowaniu polityki zagranicznej państw nowych, tych które są w UE po 2004 r. Czyii tworzenie takiego mechanizmu opartego na tym co do tej pory było mechanizmem kształtującym skład komisji europejskiej. Zapewnienie Rady Europejskiej, że będzie uwzględniany postulat Parlamentu Europejskiego, postulat w postaci zaleceń na wysokiego przedstawiciela, ale od 2013r. Do tej pory będzie tak, że będzie ogólny zapis artykułu 27 traktatu, gdzie mówi się o delegowaniu dyplomatów, pracowników poszczególnych instytucji. To jest z grubsza schemat.

Niezależnie od tego jest oddzielne ciało - Ministerstwo Obrony UE. Ono już wygenerowało Europejską Agencję Obrony. Początki były ciężkie. Ta Agencja została zaplanowana przez Solanę i została zaakceptowana w grudniu 2009r. Tam gdzie wyznaczono zadanie by stworzyć Europejską Armię liczącą co najmniej 60 tys żołnierzy w ramach tego szybkiego reagowania. Zadaniem Agencji jest współtworzenie tego zaplecza dla armii europejskiej. Niezależnie od tych struktur funkcjonuje coś w rodzaju zaplecza operacyjnego przygotowującego strategie militarne a nie polityczne jest Centrum Operacyjne oraz Departament Planowania Wojskowego i Cywilnego.

Bardzo ważny element stos zew - w końcu lat 60-tych realizowany zwłaszcza przez komisję europejską to umowy celne ze światem zew. Podstawowymi były umowy handlowe i celne - jak umowy z krajami EFTA, czy z krajami Basenu Morza Śródziemnego i dalej z państwami Europy Wschodniej. Są umowy handlowe zwykłe - one określały klauzulę najwyższego uprzywilejowania, np. z Izraelem z 1963r., z Polską z 196 lr. Dopiero pod koniec 89 r. Wymieniono się ambasadorami.

2 typ umów - umowy dające wzajemne przywileje - taki uprzywilejowany handel. Zwłaszcza w latach 80-tych miały one charakter umów, które w latach 90-tych przybrały nazwy np. TACIS . Wsparcie techniczne. UE robi to w celach korzyści - wszystkie umowy służą wzmocnieniu potencjału inwestycyjnego UE. Do tej pory do jest główny motyw różnych umów stowarzyszeniowych Unii o wolnym handlu. Chodzi o to by stosowano w ważnych dziedzinach