114373

NADZWYCZAJNE TRYBY POSTĘPOWANIA

-    zmiana dotycząca ordynacji- dodano trzy nowe nieznane kodeksowi przesłanki wznowienia postępowania: art. 240 $ 1 punkt od 9 do 11.

W sprawie zakończonej decyzją ostateczną wznawia się postępowanie jeżeli ratyfikowana umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania lub inna ratyfikowana umowa, której strona jest RP ma wpływ na treść wydanej decyzji, czego organ nie wziął pod uwagę. Następna przesłanka z punktu 10- wynik zakończonej procedury wzajemnego porozumiewania lub procedury arbitrażowej prowadzonej na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innej umowy ma wpływ na treść wydanej decyzji. Najważniejsza przesłanka- orzeczenie ETS ma wpływ na treść wydanej decyzji.

Gdy chodzi o instytucje stwierdzenia decyzji podstawowa różnica jest taka, że art. 247 $ 1-wyraźnie określa, że stwierdzenie nieważności decyzji podatkowej odnosi się wyłącznie do decyzji ostatecznej. Na gruncie k.p.a możliwe jest stwierdzenie nieważności tak decyzji ostatecznej jak i decyzji nieostatecznej, z tym zastrzeżeniem,

Że decyzja posiada przymiot nieostateczności stosunkowo krótko, zwłaszcza przymiot nieostateczności w takim znaczeniu, w którym możliwe będzie stwierdzenie nieważności tej decyzji. Bowiem nieostateczna jest również ta decyzja od której strona złożyła odwołanie w toku prowadzenia postępowania odwoławczego, ale powszechnie się przyjmuje w orzecznictwie na gruncie k.p.a- że w toku postępowania odwoławczego niemożliwe jest stwierdzenie nieważności decyzji. Bo postępowanie odwoławcze, czyli postępowanie w trybie zwyczajnym ma pierwszeństwo przed postępowaniami w trybie nadzwyczajnym. Zmieniły się całkowicie przepisy dotyczące rozdziału 21 działu czwartego ordynacji. Ten rozdział 21 jest zatytułowany - odpowiedzialność odszkodowawcza. Do 1 stycznia 2007 roku na gruncie ordynacji obowiązywała tzw. mieszana procedura dochodzenia odszkodowania za szkody związane z wydaniem decyzji podatkowej dotkniętej wada kwalifikowaną, czyli wadą nieważności bądź wadą uzasadniającą wznowienie postępowania. Odszkodowanie przysługiwało od organu, któiy wydał decyzję wadliwą, a o tym odszkodowaniu- czy ma być przyznane czy nie, a jeżeli tak, to w jakiej wysokości- orzekał organ, który orzekał o nieważności decyzji bądź o uchyleniu decyzji w wyniku wznowienia postępowania. Orzekał ten organ w drodze decyzji, która była ostateczna od chwili jej wydania. Strona niezadowolona z takiej decyzji w terminie 30 dni od dnia doręczenia tej decyzji mogła wystąpić z powództwem do sądu powszechnego. Na gruncie kodeksu milczenie organu związane z roszczeniem odszkodowawczym strony, czyli nie wydawanie decyzji w przedmiocie odszkodowania, stanowiło negatywną przesłankę uniemożliwiającą wystąpienie z powództwem do sądu powszechnego.

Według ordynacji nie wydanie decyzji o odszkodowaniu w terminie dwóch miesięcy od dnia wniesienia żądania było traktowane tak samo, jak wydanie decyzji negatywnej.

Od 1 stycznia 2007 roku art. 260 ordynacji uzyskał brzmienie:

-    do odpowiedzialności odszkodowawczej stosuje się przepisy prawa cywilnego.

To znaczy, że stosuje się tak w postępowaniu ogólnym, jak i podatkowym artykuły 417 i następne kodeksu cywilnego.