114413

Gdy trzy miesiące temu wystąpiły pierwsze dolegliwości(bóle w okolicy serca), kardiolog-po obejrzeniu EKG-nakazał całkowite odstawienie papierosów i alkoholu, co pacjentka uczyniła 8 tygodni temu.

Rozpoznanie różnicowe-przede wszystkim należy różnicować ze stanami depresyjnymi. Stany lękowe mogą występować w przebiegu wielu chorób somatycznych(układu krążenia, dychawicy oskrzelowej, ostrej porfirii, choroby Meniere’a a, hipoglikemii, nadczynności gruczołu tarczowego, feochromocytomy)oraz psychicznych(schizofrenii), w zespołach abstynencyjnych i po nadużyciu alkoholu, amfetaminy itp.Zespół hiperwentyłacyjny może nasilać lęk uraz być jednym z jego przejawów.

Przebieg i rokowa nie-przebieg może być ostry i stosunkowo krótki, w wielu przypadkach ma charakter przewlekły, z okresowymi zaostrzeniami.

Mniej więcej u połowy chorych po 10-30 latach stwierdza się znaczną poprawę, u pozostałych zaburzenia po leczeniu mają nadal charakter falujący, na ogół u wielu z nich w wieku 50 lat występuje wyraźna poprawa.

Postępowanie lecznicze-celem jest obniżenie poziomu lęku, zmniejszenie częstości napadów nauczenie pacjenta radzenia sobie z objawami.

Ważne jest wyjaśnienie pacjentowi istoty i mechanizmów stanów lękowych, uspokajanie, wspieranie, nauczenie rozpoznawania sytuacji lękotwórczych oraz metod i technik rozluźnienia mięśni i odprężenia się psychicznego za pomocą metod relaksacjnych, np.treningu autogennego, i medytacyjnych, korzystanie z bio-feed backu oraz ćwiczeń oddechowych.

Z leków stosuje się pochodne benzodiazepiny (nie dłużej niż 3-4 tygodnie), Buspiron, beta-blokery(Propranolol), w leczeniu napadów lub ich ciągów pomocne bywają trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, a także inhibitory zwrotnego wcliłaniania serotoniny-duoksetyna(Prozac), fluwoksamina i paroksetyna, któiych działanie uwidacznia się po pewnym czasie(niekiedy po kilku tygodniach).

Ważne jest jednoczesne uczenie pacjenta przerwania napadu, np.przez oddychanie do torby papierowej, co utrudnia liiperwentylację, uraz stopniowego pokonywania trudności przez włączanie się w działania, których unikał, zaczynając od sytuacji najłatwiejszych, a kończąc na najbardziej trudnych.

Udzielenie mu pomocy i wsparcia w wykonywaniu tych zadań-początkowo przez personel medyczny, potem przez osoby bliskie-może być pomocne, szczególnie wtedy, gdy musi je następnie wykonać samodzielnie.