112761

związane logicznie i służą uwierzytelnieniu, a więc ustaleniu tożsamości sygnatariusza.

Natomiast ustawa o podpisie elektronicznym stanowi prawie dokładne tłumaczenie Dyrektywy. Pierwsza istotna modyfikacja polega na odmiennym określeniu pojęcia podpisu elektronicznego. W myśl ustawy są nim dane w postaci elektronicznej, które wraz z innymi danymi, do których zostały dołączone lub z którymi są logicznie powiązane, służą do identyfikacji osoby składającej podpis elektroniczny.

•    Występuje tu dość duża różnica znaczeniowa między Dyrektywą a ustawą:

a)    Podpis elektroniczny w rozumieniu Dyrektywy stanowi metodę uwierzytelnienia podmiotu, który go składa, i mogą tu zostać zastosowane wszelkie rodzaje podpisów w formie cyfrowej, dzięki którym będziemy wiedzieli, że osoba, która przesłała nam wiadomość, jest tą, za którą się podaję (np. faksymile).

b)    Podpis elektroniczny w znaczeniu ustawy stanowi metodę identyfikacji podmiotu, który go składa, i wymusza zastosowanie takich rodzajów podpisów w formie cyfrowej, dzięki którym nie tylko będziemy wiedzieli, że osoba, która nadała wiadomość elektroniczną, jest tą, za którą się podaje, ale również, kto to jest (potrzebne będą np. metody kryptograficzne).

Podpis elektroniczny - rodzaje

•    Ustawa rozróżnia:

a)    zwykły podpis elektroniczny

b)    bezpieczny podpis elektroniczny

•    Ze względu na rodzaje certyfikatów, jakie mogą zostać na mocy ustawy wystawione, rozróżniamy:

a)    podpis bez certyfikatu,

b)    podpis z certyfikatem

c)    podpis z kwalifikowanym certyfikatem,

Stosowanie podpisu elektronicznego będzie miało sens, jeżeli zostaną spełnione określone warunki:

•    Po pierwsze musi zapewniać bezpieczeństwo wymiany dokumentów elektronicznych, ugruntować zaufanie do technologii.

•    Po drugie, musi posiadać przewagę ekonomiczną nad tradycyjnym obrotem dokumentów papierowych (por. koszt używania kartek, kopert, znaczków).