115812

- dla tworzyw o większej lepkości (amorficznych) - ślimaki z dłuższą strefą sprężania.

W strefie dozowania zachodzi ujednorodnicnic mechaniczne i termiczne przetwarzanego tworzywa oraz ustalenie wartości ciśnienia do poziomu potrzebnego do pokonama oporów przepływu przez głowicę. W celu uzyskania możliwie dużego ciśnienia głębokość kanału ślimaka w tej strefie jest na ogól mała. Natężenie przepływu (wydajność) układu uplastyczniającego, obliczone na podstawie wydatku strefy dozowania, jest proporcjonalne do:

-    kwadratu średnicy ślimaka,

-    kąta pochylenia linii śrubowej,

-    głębokości kanału w tej strefie.

Wydajność zależy od cech konstrukcyjnych ślimaka, które uwidoczniono na rysunku:

Rys. 6. Parametry geometryczne ślimaka wytlaczarskiego: L - długość części roboczej (20-30D, obecnie istnieje tendencja do wydłużania ślimaków' nawet do 36D), D - średnica zewnętrzna (20 - 300 mm), H - wysokość kanału (0,12-0,16D). W - szerokość kanału (0,8-1,2D). S - skok linii śrubowej zwoju (@0,8 - 1.2 W). cp - kąt pochylenia zwoju (~17°40’X e -szerokość zwoju (0,1D) R - stopień sprężania, definiowany jako H_/as / H*,,: 1.3,5 dla tworzyw tennoplastycznych, 1 , 1.5 dla tworzyw termoutwardzalnych, 1 , 0.8 dla

elastomerów

1) Geometria ślimaka

Z mvagi na to, że różne rodzaje tworzyw polimerowych wymagają różnych parametrów^r procesu przetwórczego, istnieje duża różnorodność rozwiązań konstrukcyjnych, a także wymiarów i kształtów ślimaka, co pozwala zapewnić wymagane warunki dla procesów mieszania, uplastyczniania i sprężania przetwarzanych materiałów.