115901

Stosowane w celu uzyskania pożądanych (z punktu widzenia toiu lub kanału transmisyjnego) własności sygnału cyfrowego (binar nego)

Kody liniowe zapewniają konwersję kodów sygnałów cyfrowych do iimej postaci, bardziej efektywnej przy przesyłaniu przez szeregowe łącza cyfrowe i uwzględniającej fizyczne aspekty transmisji.

Przy małych szybkościach transmisji (np. do 2400 b/s) konwersja kodowa zwykle nie jest potrzebna, a transmitowane sygnały w łączu fizycznym odpowiadają oryginalnym kodom przesyłanej informacji.

Duże szybkości transmisji wymagają konwersji sygnałów do postaci i poziomów wymaganych przez konkretne medium transmisyjne (kanał radiowy), z uwzględnieniem bardziej efektywnego wykorzystania dostępnego pasma transmisji.

Wśród wielu liniowych kodów transmisyjnych do najczęściej spotykanych należą: dwustanowe RZ, NRZ, kody Manchester r iclt modyfikacje, trójstanowe AMI, CMI, HDB3, 4B/3T, 4B/5B, B8ZS, czterostanowy 2B1Q i inne.

Kod transmisyjny powinien być tak projektowany aby: nie zawierał składowej stałej, zajmował jak najwęższe pasmo, umożliwiał łatwe odtworzenie sygnałów zegarowych w odbiorniku, był odporny na zakłócenia, w miarę możliwości posiadał zdolności do wykrywama r korekcji błędów.

Jeśli wszystkie elementy sygnału mają ten sarn znak algebraiczny (wszystkie są dodatnie lub wszystkie ujemne) mówimy, że sygnał jest unipolarny.

sygnał loiipolarny

Jeśli marny do czynienia z sygnałem o różnej biegunowości i jeden stan logiczny jest reprezentowany przez napięcie dodatnie, a dnrgi przez ujemne, to mówimy, że sygnał jest bipolarny.

Amplitudę

sygnał bipolarny na przykładzie NRZ-ł.

Odbiornik musi spełnić dw^ra ważne zadania:

•    powinien rozróżmć, kiedy bit się zaczyna r kiedy się kończy,

•    zdecydować, czy sygnał odebrany odpowiada jedynce, czy zeru.

Wiele czynników wpływa na ten proces. Wśród nich należy wymienić stosunek sygnału do szumów (S/N), szybkość transmigi (przepływność) i szerokość pasma sygnału.