1. Wprowadzenie
Elektrolitami itazywamy substancje, które w roztworze wodnym ulegają dysocjacji elektrolitycznej, czyli rozpadowi na jony. Dysocjacja elektrolityczna zachodzi pod wpływem działania rozpuszczalnika na związek chemiczny stanowiący elektrolit. Do elektrolitów zalicza się kwasy, zasady i sole (Jabłoński i Palewski, 2011).
Elektrolity w roztworach wodnych dzieli się na dwie grupy: elektrolity mocne i elektrolity słabe. Do elektrolitów mocnych należą wszystkie sole, kwas siarkowy -H2SO4, kwas solny - HC1, kwas bromowodorowy - HBr, kwas jodowodorowy - HI, kwas azotowy - HNO3, kwas nadchlorowy - HCIO4, wodorotlenki metali alkalicznych, np. NaOH oraz wodorotlenek wapniowy - Ca(OH)2, czyli silne kwasy i silne zasady. Elektrolity mocne są niezależnie od stężenia, całkowicie zdysocjowane na jony, czyli ich stopień dysocjacji jest praktycznie równy jedności, aczkolwiek istnieją oddziaływania elektrostatyczne pomiędzy jonami. Stopień dysocjacji elektrolitycznej definiuje się jako stosunek liczby moli substancji, która ulega dysocjacji do liczby moli tej substancji wprowadzonej do roztworu. Typowymi przykładami elektrolitów słabych są następujące kwasy: kwas azotawy - HNOj, kwas siarkawy - H2SO3, kwas podchlorawy - HCIO, kwas chlorawy - HCIO2, kwas ortoborowy - H3BO3, kwas cyjanowodorowy - HCN, kwas octowy - CH3COOH i inne kwasy organiczne oraz zasada amonowa NH4OH. Do procesu dysocjacji elektrolitycznej elektrolitów słabych stosuje się prawo działania mas, natomiast do dysocjacji elektrolitów mocnych prawo to nie stosuje się (Jabłoński i Palewski, 2011).
W celu uniknięcia operowania małymi liczbami, zamiast stężeniem jonów wodorowych posługujemy się wykładnikiem stężenia jonów wodorowyclr pH = -log [H‘j. Roztwory obojętne mają więc pH = 7, w roztworach kwaśnych pH < 7, a w alkalicznych pH > 7. Do pomiaru pH roztworów stosuje się przyrządy zwane pehametrami. Inny sposób badania pH polega na zastosowaniu wskaźników (indykatorów), które zmieniają kolor w zależności od pH roztworu (Jabłoński i Palewski, 2011).
2