116456

cyfrowego obrazu jest proporcjonalny do całkowitej liczby pikseli obrazka oraz informacji o kolorze każdego piksela. Na przykład obrazek 1x1 cm o rozdzielczości 200 ppi zawiera cztery razy więcej pikseli niż takiej samej wielkości obrazek o rozdzielczości 100 ppi. Dlatego jeżeli nie potrzebujemy całości oryginału, warto zaznaczyć i zeskanować tylko potrzebny fragment.

Zdjęcia, które mają być prezentowane tylko na ekranie komputera, powinny mieć finalną rozdzielczość 72—75 ppi, bo z taką zdolnością rozdzielczą pracuje monitor komputerowy. Im większą rozdzielczość będzie miał zeskanowany obraz, tym mniej go się zmieści na ekranie. Dlatego powinniśmy go tak przygotować, żeby bez problemu wyświetlał się w całości. Podobnie sprawa wygląda, kiedy skanowany obraz ma być później wydrukowany na drukarce. Musimy zeskanować go z właściwą rozdzielczością i nie ma sensu używać wyższej rozdzielczości niż rozdzielczość urządzenia drukującego, chyba że mamy zamiar uzyskać wydruk o wymiarach większych od oryginału (np. podczas skanowania małoobrazkowych slajdów).

Rozdzielczość, z jaką zeskanujemy obraz będzie decydować o tym, czy będzie się on nadawał do wydrukowania, czy tylko do prezentacji na ekranie monitora. W momencie kiedy chcemy obraz wydrukować, powinniśmy skanować z rozdzielczością 300 dpi. Ta rozdzielczość jest wystarczająca do wydruków w skali 1:1. Jeżeli jednak chcemy wydrukować obrazy większe niż oryginały, (najczęściej gdy skanujemy negatyw lub diapozytyw), powinniśmy odpowiednio zwiększyć rozdzielczość. Można przyjąć, że poniższy wzór poda prawidłowe parametry:

Rozdzielczość skanowania = współczynnik powiększenia x rozdzielczość wydruku

Oznacza to, że jeżeli skanujemy klasyczny slajd, który chcemy powiększyć do formatu 10 na 15 cm, musimy użyć współczynnika powiększenia równego 3. Przy rozdzielczości wydruku równej 300 dpi wymagą to rozdzielczości skanowania równej 900 ppi. Są to parametry optymalne. Jeżeli jednak nasz sprzęt lub wymagania nie są wygórowane, dobry wynik powinno dać także zeskanowanie materiału wzorcowego z rozdzielczością o 25% mniejszą.

Podczas skanowania zdjęcia, które ma być jedynie wyświetlane na monitorze (stała rozdzielczość 75 ppi), powinniśmy skorzystać z innego wzoru:

Rozdzielczość skanowania = rozdzielczość pionowa monitora / mniejszy wymiar oryginału (w calach).

Przykładowo, jeżeli chcemy wykorzystać w prezentacji przygotowywanej dla monitora, pracującego w rozdzielczości 800x 600, zdjęcie 10x 15, to rozdzielczość skanowania musimy ustalić na 150 [600/(10/2,54) = 1 52,4]. Jednak jak zawsze i tutaj trzeba pamiętać o wyjątkach. Po pierwsze powyższe formuły są prawdą, jeżeli nie zamierzamy później kadrować zeskanowanego obrazu (doprowadzić do jego zmniejszenia). Jeżeli będziemy kadrować, powinniśmy oryginał zeskanować z większą rozdzielczością. Podobnie jest z obrazami, które przygotowujemy do oglądania na monitorze. Będziemy potrzebowali większej rozdzielczości, żeby obraz zajął pełny ekran po przycięciu. Skanowanie wyższą rozdzielczością ma również sens, kiedy przygotowujemy obrazy do Internetu. Tutaj, np. zamiast 75 ppi, powinniśmy zeskanować z rozdzielczością 150 ppi. Dzięki temu korekta kolorów czy retusz zostaną przeprowadzone na większej liczbie pikseli i w efekcie uzyskamy dokładniejszy obraz. Dopiero po wprowadzeniu korekt zmniejszymy rozdzielczość. Przed wciśnięciem guzika wcześniej powinniśmy jeszcze zdecydować, w jakim trybie kolorów będziemy pracować. Zazwyczaj do wyboru mamy 2-bitowy, który wystarczy podczas skanowania dwubarwnych grafik, 8-bitowy, czyli skala 256-odcieni