119241

c) tekstylia techniczne stosowane w różnych dziedzinach gospodarki (geowłókniny, filtry),

•    Podział wyrobów ze względu na rodzaj surowca: na naturalne (bawełna 50%, wełna 5-10%, łykowate (len, jedwab naturalny, konopie), na chemiczne (włókna sztuczne pochodzące od celulozy, włókna syntetyczne pochodzące z ropy naftowej),

•    Podział wyrobów włókienniczych ze względu na fazy produkcji: półprodukty, tkaniny, wyroby odzieżowe( podlegają zjawisku sezonowości, częste zmiany popytu ze względu na kryteria mody),

3. dynamika produkcji - polski rynek włókienniczy charakteryzuje się spadkiem wydajności począwszy od roku 1980 oraz spadkiem ilości zatrudnionych w tym sektorze, duży udział wyrobów azjatyckich w tym sektorze co powoduje utratę rynku przez krajowych producentów, rozpad państwowych kanałów dystrybucji, brak wiedzy i umiejętności u kadry kierowniczej.

•    Mimo spadku zanotowanego w przemyśle włókienniczym na naszym rynku zauważyć można poprawę sytuacji w przemyśle tekstylnym, czynniki wzrostowe to:

•    Wzrost popytu na rynku krajowym na skutek zwiększenia liczby ludności oraz wpłynął na to czynnik ustania odłożonych zakupów.

•    Dobra koniunktura w UE na tzw. przerób uszlachetniający, orientacja eksportu ze Wschodu na Zachód,

•    Pojawiły się duże możliwości handlu zagranicą np. eksport walizkowy, handel przygraniczny.

•    Zwiększenie możliwości zbytu, pojawiły się przez to pewne uszczelnienia granicy pod względem omijania granic celnych,

•    Powstanie całego sektora drobnych, prywatnych odtwórców odzieży, głównie dzięki inwestycją w drobną i średnią przedsiębiorczość.

•    Nie da się jednak uniknąć stwierdzenia, że przemysł włókienniczy tkwi w recesji.

Rynek .światowy;

•    Najwięksi eksporterzy to kraje rozwijające się, stanowią oni w większości udziałów w światowym rynku. Przemysł odzieżowy jest preferowany ze względu na kilka czynników: mała kapitałochłonność produkcji, brak potrzeby tworzenia infrastruktury i posiadania wykwalifikowanej siły roboczej, produkcja odzieży odbywa się zgodnie z tradycjami rzemieślniczymi ponieważ nie da się z niej całkowicie wyeliminować pracy ręcznej , a jednocześnie całkowicie zmechanizować. Kraje rozwijające się specjalizują się w produkcji standardowej dla masowego odbiorcy, w tego typu produkcji marka nie jest ważna, a konsumenci kierują się zwykle w pierwszej kolejności kryteriami cenowymi a następnie jakościowymi, bardzo rzadko kraje rozwijające się prowadzą produkcję tzw. wyższego rzędu. I są to kraje : Azji, Azji Wschodniej, Chiny, Hongkong, Włochy, Tajwan, Korea, Polska znajduje się od 10-15 miejsca. Kraje te przyjęły produkcje proeksportową, nie mając żadnej bazy surowcowej, stworzyły sobie tę bazę poprzez produkcję włókien sztucznych. Druga grupa krajów rozwijających się: Indie, Bangladesz, Turcja wyszyły od strategii antyimportowej opierając się o własną bazę surowcową (bawełnę). Kraje UE i USA próbowały przeciwdziałać napływowi taniej odzieży w celu ochrony własnych interesów jednak nie udało się. Inaczej jest w przypadku Włoch, które charakteryzują się ogromną elastycznością rynku i produkcji, oprócz tego włoskie wyroby charakteryzują się bardzo wysoką jakością i wyczuciem estetyki. Kraje Europy Zachodniej próbowały oprzeć się napływowi taniej odzieży w postaci wprowadzenia zmechanizowanej produkcji, a tym sam obniżenia kosztów jednak nie udało się wyeliminować całkowicie pracy ręcznej, przemysł włókienniczy jest bardzo oporny na postęp techniczny.

Polski rynek odzieżowy;

• Rocznie sprzedaje się około 80mln wyrobów odzieżowych ( 20mln sztuk okryć, 300mln wyrobów pończoszniczych). Jeżeli chodzi o konsumentów można ich podzielić na dwie podstawowe grupy: I osoby o niskich dochodach, które przy zakupie kierują się kolejno kryteriami: cena, modny fason, kolorystyka, krój, trwałość, staranność wykonania,