119649

częściową odpłatnością pacjentów oraz zakresu świadczeń uzyskiwanych całkowicie na zasadach komercyjnych.

•    W odniesieniu do wymienionych powyżej trzech głównych celów ekonomiczno- społecznych każdego systemu ochrony zdrowia istotne jest określenie stopnia ich wzajemnej konkurencyjności.

•    Zwykle uważa się, że dążenie do wzrostu ekonomicznej efektywności systemu oznaczać musi pogorszenie efektywności społecznej i odwrotnie.

•    Jednak pogląd taki słuszny jest tylko dla krótkiego (do I roku) i średniego (od ponad I rok do 3 lat) okresu. W długim okresie ujawniają się bowiem korzyści ogólnospołeczne np. zwiększenia wydatków na ochronę zdrowia tak, aby zapewnić każdemu członków społeczeństwa dostęp do - przynajmniej standardowych - świadczeń zdrowotnych poprawia się sytuacja epidemiologiczna, spada umieralność, wzrasta przeciętna długość życia, etc.

•    To z kolei oznacza zmniejszenie wydatków socjalnych, jak renty, zasiłki chorobowe, wzrost wydajności pracy, itp., jednym słowem -oszczędności finansowe i korzyści ekonomiczne.

•    Realizacji wymienionych powyżej celów i/lub niektórych z nich służyć może wybór odpowiednich mechanizmów finansowania, umożliwia bowiem: kontrolę poziomu kosztów i ich dynamiki, określoną jakość świadczeń zdrowotnych, dostępność świadczeń.

W każdym mechanizmie finansowania występują:

•    podstawa rozliczania, tzn. przyjęta jednostka usług zdrowotnych, za którą płaci się świadczeniodawcy,

•    kwota jednostkowa, tj. kwota, jaką płaci się za przyjętą jednostkę rozliczeniową.

Do głównych mechanizmów finansowania świadczeń zdrowotnych zalicza sie:

1.    budżet globalny,

2.    retrospektywna opłata za wykonaną usługę,

3.    prospektywna opłata za przypadek,