- publicznoprawnym
- pieniężnym
- przymusowym
- bezzwrotnym
Rokiem podatkowym jest rok kalendarzowy , chyba że podatnik wybrał inny 12-to miesięczny okres i zawiadomił o tym Urząd Skarbowy. W terminie 30 dni od zakończenia ostatniego roku podatkowego lub od dnia rozpoczęcia działalności .
Dochody z działalności gospodarczej są opodatkowane w zależności od formy prawnej i skali działalności . Podstawowe znaczenie ma podatek dochodowy od osób prawnych CIT . Przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód , a nie zysk brutto
Dochodem jest nadwyżka sumy przychodów (tak jak je definiują przepisy podatkowe , a nie przepisy ustawy o rachunkowości) nad kosztami (tak jak je definiują przepisy ustawy o rachunkowości) ich uzyskania ( czyli chodzi wyłącznie o koszty , które przyczyniły się do powstania przychodu ) osiągnięta w roku podatkowym .
Dochodem z udziału w zysku osób prawnych jest dochód faktycznie uzyskany .
Jeśli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów różnica jest stratą.
O wysokość straty można obniżyć dochód w kolejnych 5 latach ( ale w żadnym roku nie więcej niż połowę straty)
Wynik rachunkowy ( zysk brutto) i wynik podatkowy ( dochód) są ustalone wg tej samej reguły :przychód - koszty
Relacja między zyskiem brutto , a dochodem zależy od podobieństwa i różnicy między prawem bilansowym a podatkowym .
Jeśli prawo podatkowe w pełni uznałoby zasady ustalenia zysku w prawie bilansowym .
To nie byłoby potrzebne i zysk brutto byłby równy dochodowi . Takiej sytuacji nie ma w żadnym kraju .
Drugi przypadek to uznawanie przez prawo podatkowe zasad ustalania zysku w prawie bilansowym , a następnie formułowanie w prawie podatkowym listy wyjątków , odmiennych uregulowań dochodów i kosztów w celu skorygowania zysku brutto in plus , in minus dla podtrzymania wysokości dochodu do opodatkowania . Taka metoda jest stosowana w szczególności w UE i USA .
Trzeci przypadek to istnienie obok siebie z niezależnych systemów ewidencji rachunkowej dla potrzeb ustalenia wyniku brutto i ewidencji podatkowej na podstawie przepisów prawa podatkowego , które całkowicie pomija