44620

Uniwersytet Paryski, Universite de Paris    La Sorbonne, Sorbona, założony ok. 1170,

najstarszy po Uniwersytecie Bolońskim uniwersytet europejski.

Powstał jako korporacja znanych już wcześniej pary skich szkół kościelnych: katedralnej Notre-Dame oraz dwóch szkół klasztornych - Sw. Wiktora i Sw. Genowefy. Przy klasztorze Sw. Genowefy wybudowano dzielnicę uniwersytecką, w której osiedlali się mistrzowie i scholarzy z całej Europy. 1174-1194 Uniwersytet Paryski otrzymał od papieża Celestyna III pierwsze przywileje autonomiczności, w 1200 został uwolniony spod jurysdykcji królewskiej przez Filipa II Augusta, w 1231 zyskał ostatecznie pełną autonomię.

Nadane w 1215 przez legata papieskiego statuty Uniwersytetu Paryskiego stały się wzorami dla zakładanych później uniwersytetów (m.in. w Oxfordzie i Cambridge). Popierany przez papieży, w' XIII w. Uniwersytet Paryski stał się najważniejszą uczelnią świata chrześcijańskiego. Do grona profesorów należeli w tym czasie m.in.: Albert Wielki, św. Bonawentura, św. Tomasz z Akwinu. 1257 Robert de Sorbon założył kolegium z wydziałem teologii, które, powiększone o inne wydziały, od końca XIII w. pod nazwą Sorbona, stało się najsłynniejszym uniwersytetem średniowiecznej Europy, głów nie w dziedzinie filozofii i teologii.

Od XIV w. Uniwersytet Paryski stopniowo tracił znaczenie jako ośrodek naukowy, mimo to aż do połow y XV w. pozostał znaczącym ośrodkiem życia politycznego (m.in. 1401 przeprow adził proces inkw izycyjny przeciw ko Joannie d'Arc skazując ją na śmierć).

W epoce odrodzenia całkow icic utracił daw ne znaczenie. 1793 zlikw idowany, w 1806 reaktyw owany i reformowany przez Napoleona I, przekształcony w uczelnię niezależną wyznaniowo i politycznie. Od połowy XX w. ponownie jeden z najważniejszych ośrodków naukowych Francji i całej Europy.

Działali na nim m.in.: L. Pasteur, II. Poincare, P. Curie, M. Skłodow ska-Curie.

Rozruchy studenckie na Uniw crsytecie Paryskim w maju 1968 stały się przyczyną ogólnokrajowego kryzysu politycznego. W wyniku podjętej po rozruchach reformy systemu nauczania, w 1970 podzielony na 13 mniejszych, samodzielnych uczelni (Universite de Paris I-XIII). Około 10 tys. nauczycieli akademickich, ok. 400 tys. studentów (łącznie w Uniwersytecie Paryskim I-XIII).