46125

implikuje wiarę w życie wieczne, w nieśmiertelność zasady duchowej przez reinkarnację w nieskazitelne ciało. W kriogenizacji dąży się raczej do nieumieralności, mając nadzieję na pokrzyżowanie biologicznego procesu śmierci. Metody balsamistów zmieniały się w zależności od społecznej pozycji zmarłych. Proces balsamowania z czasów Ramzesa -operacja b. mozolna, trwająca od 40 do 70 dni. Zabiegi zmierzały ku ostatecznemu celowi: takiemu wysuszeniu ciała, które chroniłoby całkowicie przed zgniciem. Używano dużej ilości natronu. Konserwacja ważnego zmarłego zapewnia symbolicznie wieczność grupy. Praktyka opóźnionych ceremonii pogrzebowych tłumaczy się niekiedy pragnieniem zachowania przez kilka lat dawnego wodza, któiy może w ten sposób służyć radą swemu następcy. Zwyczaj wystawiania mumii na łożu paradnym lub ostentacyjnego obnoszenia go (Inkowie) podlega temu samemu. Mumifikacja staje się formą par excellence odrzucenia śmierci. Kriogenizacja - jej celem jest przezwyciężenie nie tylko gnicia, ale także śmierci. Nieliczni adepci towarzystw krionicznych są przekonani, że zamrożenie jest tylko etapem w drodze ku nieśmiertelności; ich duchowym mistrzem jest am. prof. C.W. Ettinger. Jego zdaniem, jeśli natychmiast po śmierci klinicznej przeszkodzi się rozpadowi komórek, to pewnego dnia można będzie reanimować ciało i wyleczyć je z chorób, w tym także ze starości. Naturalnym przeznaczeniem zmarłego jest zniknięcie. Zmarły odchodzi powoli w zapomnienie, o czym świadczy niekiedy zaniedbany grób. Śmierć jest faktem kulturowym i manipulacja trupem odbija postawy odrzucenia lub obrony w stosunku do fazy gnicia. Wydaje się ciała na żer zwierzętom (wieże milczenia), przystaje się na gnicie, nieustannie je kontrolując lub pieczołowicie ukrywając, kanibalizm, kremacja. Zniszczenie trupa wypływa z rozmaitych motywacji. Zbrodniarz dąży do zatarcia dowodów przestępstwa. Używa się wapna palonego, kremacja. W niezwykle rzadkich przypadkach zniszczenie lub uszkodzenie trupa wynika z patologicznych obsesji, w których mieszają się nekrofilia i cele rabunkowe. Egzokanibalizm oznacza spożywanie trupa obcego, określonego w odniesieniu do danej grupy: rodziny, klanu, plemienia, wspólnoty etnicznej; dlatego też związany jest on najczęściej z praktykami wojennymi. Chodzi o to, by zniszczyć przeciwnika, przyswajając go sobie lub inkorporując, bądź społecznie adoptując po uprzednim brutalnym potraktowaniu, które warunkuje jego integrację. Tak postępowali Irokezi. Celem egzok. było przekazanie żywemu siły życiowej zmarłego za pośrednictwem zjadanego ciała. Posiłek antropofagicvzny sprawia, że każda jednostka uczestniczy w odrodzeniu grupy. Np. Aztekowie ciało uśmierconej ofiary uważali za pożywienie bogów - Hiszpanie. Endokanibalizm dokonuje się wew. grupy, skupiającej ludzi powiązanych pokrewieństwem, powinowactwem lub paktem krwi - takiej jak lineaż, plemi, stowarzyszenie tajemne. Endok. nie zakłada, jak egzok., uprzedniego uśmiercenia.