46291

sojusznikiem, który ze względu na potęgę ekonomiczną miał bardzo duże znaczenie. To jednak jakoś uniemożliwiło normalizację stosunków z Hanoi i Pekinem. Dlatego też uznawała „zimny pokój”.

■ Konflikty

W 1957 roku USA zainstalowała na Tajwanie swoje rakiety atomowe (pierwsze poza USA), co spowodowało przyśpieszenie doświadczeń ChRL i zaostrzenie stosunków. CliRL zastosowała strategię „poważnych ostrzeżeń" - ponad 200. było to związane z ostrzeliwaniem cieśniny Tajwańskiej => Cluny nie pogodzą się z takim stanem rzeczy, szczególnie że USA wyznają politykę „dwojga Glin”. To doprowadziło do gróźb USA wobec Chin. Na ten temat jednoznacznie zaczęły się wypowiadać Indie. Birma. Indonezje. Filipiny oraz ZSRR. Pod naciskiem tych państw. na fonim Narodów Zjednoczonych. USA zaprzestały gróźb skierowanych w stronę Chin, co doprowadziło do zgody Pekinu na rozmowy (1958-68). które toczyły się w Warszawie między ambasadorami tych dwóch państw; były to rozmowy o rozmowach. Gliny wypowiadały się jednoznacznie, że do niczego nie dojdzie, jeśli USA nie zrezygnują z polityki dwóch państw chińskich. Rozmowy do niczego nie doprowadziły, ale zapowiadały początek odprężenia.

W tym samym czasie rozwijały się starcia zbrojne na Półwyspie Indocliińskim - po klęsce Francji, rozmowach genewskich z 1954 roku. Stany Zjednoczone stwierdziły, że muszą poprzeć system rządów, który będzie prozachodni. Od 1965 roku zaczęły się angażować po strome Wieoiamu Południowego. Natomiast CliRL i ZSRR zaczęły się mocniej angażować po stronie Hanoi (Wietnam Pu). Straty po stronie amerykańskiej osiągnęły liczbę 150 tysięcy osób.

Kolejnym konfliktem peryferyjnym był konflikt o rozwój neutralistycznej Indonezji, która zaangażowała się w działalność Ruchu krajów niezaangażowanych. Zaczęły ingerować Holandia i inne państwa zachodnie z jednej strony oraz ZSRR i GiRL po stronie rządu. Doszło do inicjatywy powstania Chińczyków popierających bunt w Indonezji, co doprowadziło do dużej rzezi. Od 1965 roku Indonezja stała się prozachodnia ale jednocześnie bardzo dyktatorska.

W południowej Azji z powodu braku stabilności rozwijał się konflikt indyjsko-pakistański o Kaszmir. Skutek wyścigu zbrojeń rozciągnął się również na południową Azję. Chiny dokonały w 1959 roku korekty granic w Himalajach na swoją korzyść, była to podstawa antagonizmu między tymi państwami.

Kolejnym regionem konfliktogeiuiym jest Bliski Wschód, gdzie panują niestabilne stosiniki. przerywane wojnami (1956, 1957). Konflikt izraelsko-arabski okazał się najtrwalszym i najdłuższym konfliktem na kontynencie azjatyckim.

Wszystkie konflikty uniemożliwiały podjęcie jakichkolwiek decyzji ogóhioazjatyckich; obniżały pozycję swojego kontynentu. Pod koniec II etapu było oczywiste, że od pozytywnego rozwiązania tych konfliktów będzie zależała pozytywna ewolucja ładu światowego.

^ 111 etap

1969 rok rozpoczął nowy etap; w skali globalnej był to okres dialogu i odprężenia. W strefie azjatyckiej był to dialog obciążony trwającymi wojnami, a także wybuchającymi na nowo. ale dochodził po woli do odprężenia i układania stosunków.

1969 zaznaczył przesilenie w amerykańskiej wojnie w Wietnamie. Prezydent Nixon zapowiedział swoją doktrynę - zmniejszenia obecności swoich wojsk. USA zaczęły dokonywać korekt w swojej polityce wobec