- bikameralizm asymetryczny, nierównoważny. gdy jedna izba ma szersze uprawnienia, przewagę nad drugą iw sytuacji rozbieżności zdań podejmuje decydujące rozstrzygnięcie, np. Polska. Francja, Wielka Brytania.
Obecnie w państwach demokratycznych dominują następujące izby parlamentu:
- izba wyższa (izba refleksji) - uczestnicząca w procesie ustawodawczym, np. poprzez prawo inicjatywy ustawodawczej lub proponowania poprawek do ustaw uchwalonych przez izbę pierwszą, odgrywająca rolę strażnika dobrego prawa:
- izba reprezenmjąca kraje federalne - której zadaniem jest reprezentacja części składowych federacji;
- izba typu islandzkiego - występuje w Islandii, Norwegii, gdzie wszyscy deputowani wybierani są w jednych wyborach powszechnych, a następnie sami dzielą się na dwie izby o jednakowych kompetencjach:
- izba tzw. reprezentacji funkcjonalnej - reprezentująca różnego rodzaju interesy, organizacje, związki (np. izba samorządowa). Jest to model teoretyczny, w pełni ińepraktykowany w żadnym państwie, w pewnym zakresie występuje w Irlandii, gdzie członków drugiej izby wybierają kurie reprezentujące określone interesy, uniwersytety, itp.
Izby pierwsze parlamentów wybierane są w wyborach powszecłuiych i bezpośrednich. Sposób wyłaniaiua izb drugich może przyjmować następujące rozwiązania:
- wybory powszechne, np. Polska. Hiszpania, USA. Szwajcaria;
- wybory pośrednie. np. Francja. Austria, Holandia;
- na podstawie posiadanego tytułu arystokratycznego - unikalny przykład Wielkiej Brytanii;
- w drodze nominacji dokonywanych przez głowę państwa, np. w Kanadzie;
- przy zastosowaniu kryteriów mieszanych, np. część członków pochodzi z wyboru, część z nominacji, np. we Włoszech.
3. Gdzie zawarte są informacje dotyczące organizacji parlamentu?
Podstawowe zasady organizacji funkcjonowama parlamentów zawarte są w konstytucjach, natomiast szczegółowe w regulaminach parlamentarnych. Regulaminy mogą przyjmować formę ustawy lub uchwały. W nauce prawa konstymcyjnego przeważa opinia, że forma uchwały w większym stopniu zapewnie niezależność parlamentu od innych organów państwowych, gdyż jest podejmowana przez izbę bez udziału podmiotów zewnętrznych.