46395

12 marca 1938 roku oddziały niemieckie wkroczyły do Austrii, dokonał się tzw. Anschluss Austrii. Wydarzenie to historyczne trzeba zacząć od 1934 roku przybliżając „apetyt" Hitlera na Austrie, która w konsekwencji kolejnych kroków została przekształcona w prowincję Niemiec - Ostmark. Po Austrii kolejną ofiarą Hitlera było państwo Czechosłowackie; przedmiotem konfliktu miały stać się Sudety. Hitlerowi w zajęciu Czechosłowacji bardzo pomogła mniejszość niemiecka zorganizowana w nacjonalistycznej Partii Sudecko -Niemieckiej. Propaganda niemiecka „trąbiła" na całą Europę, iż rząd w Pradze znęca się nad ludnością niemiecką, a także jako ośrodek komiuustycznej dywersji jest Czechosłowacja. Francja i Anglia zaczęły wywierać na Czechosłowację nacisk, gdy to nie pomogło zdecydowały się na krok bez precedensu czego rezultatem była konferencja w Monachium 29 IX 1938 roku z udziałem szefów rządów Niemiec, Włoch, Francji. Anglii. W jej następstwie szefowie tych państw podpisali układ upoważniający III Rzeszę do aneksji tzw. obszaru Sudetów. Rząd Czechosłowacki nie był zaproszony na tą konferencję. 1 X 1938 roku oddziały niemieckie zajęły Sudety.

Powyższe wydarzenia były pierwszym poważnym krokiem na drodze do zawładnięcia całą Czechosłowacją. 15 marca 1939 roku odziały niemieckie wkroczyły do Pragi. Jeszcze tego samego dnia w czechosłowackiej siedzibie prezydenta i rządu - w zamku na Hradczanach - została podpisana "umowa" między A. Hitlerem a E. Hachą. Był to jednak w istocie całkowity dyktat ze strony niemieckiej. Obietnice zapewnienia Czechom praw autonomicznych były bardzo ogólnikowe i pozbawione jakiejkolwiek wartości. E. Hacha. który go podpisał nie miał do tego prawa - czyniąc to popełnił zdradę stanu. W tym samym czasie został przygotowany dekret na mocy którego moczono Protektorat Czech i Moraw, który był autonomiczna jednostką w ramach III Rzeszy. Funkcję "prezydenta" Protektoratu otrzymała E. Hacha. Takim sposobem zostało zlikwidowane państwo czechosłowackie. Tak jak w przypadku Austrii, państwa zachodnie nie zareagowały. Polityka aapesemantu (ustępstw na rzecz liitlerowskich Niemiec) prowadzona przez państwa zachodnie w stosunku do działali A. Hitlera, doprowadziła do tego. iż to właśnie on rozdawał karty w Europie, a w swym działaniach nie napotykała na jakikolwiek opór. W rozbiór Czechosłowacji państwo polskie przyłożyło się też swoją ręką zajmując Zaolzie 2 X 1938 roku co obciążano nas zarzutem współpracy z Niemcami.

Po zajęciu przez Hitlera Czechosłowacji okazało się, że jego żądali nigdy nie uda się zaspokoić drogą pokojową. Wówczas państwa zachodiue próbowały wypracować nową linię polityczną. Po kolejnej agresji niemieckiej, tj. zajęciu całych Czech i podporządkowaniu Słowacji w marcu 1939 polityka Chamberlaina spotkała się z ostrą krytyką w Wielkiej Brytanii. Premier próbował przyjąć twardszy kurs. udzielając gwarancji Polsce (31 marca 1939). Rumunii oraz Grecji i później, na tydzień przed wybuchem wojny, podpisując z nią układ o wzajemnej pomocy.

Ostatnim przed rozpoczęciem II wojny światowej świadectwem agresywności Niemiec i nieudolności Ligi Narodów było zajęcie przez Hitlera w marcu 1939r. litewskiego portu Kłajpedy. Kolejnym krokiem miało być stworzenie Leibensraum (niem. przestrzeni życiowej) dla narodu niemieckiego na wschodzie Europy. Od początku wojna była nieunikniona, gdyż wynikała bezpośrednio z ideologii panującej w III Rzeszy. Niestety pobłażliwość społeczności międzynarodowej i brak chęci zdecydowanego przeciwstawienia się Hitlerowi doprowadziły w rezultacie do największej tragedii jaka spotkała ludzkość. Pierwszym krajem, który zbrojnie postanowił przeciwstawić się tyranowi, była Polska. Ostatnim echem appeasementu można określić "dziwną wojnę" (zwaną też "śmieszną" albo "siedzącą"), jaką alianci prowadzili na froncie zachodnim jesienią 1939. Nadal jest kwestią otwartą które z państw: Francja czy Anglia przesądziło o polityce appeasement. W literaturze francuskiej wykazuje się na ogół. iż w drugiej połowie lat trzydziestych aktywną politykę wobec Niemiec mogła Francja prowadzić tylko w oparciu o W. Brytanię, która jednakże stałe nakłaniała do umiarkowania i ustępstw. W Anglii natomiast podkreśla się. że gdyby Francją najbardziej narażona na skutki polityki Hitlera, zdecydowała się wówczas na czynne wystąpienie. WB nie miałaby innego wyjścia niż tylko przyjść z pomocą Churchill uważał, że francuzi znajdowali wytłumaczenie dla własnego pacyfizmu w pacyfizmie brytyjskim. Jednak bez względu jak na to patrzymy można stwierdzić, że nie spotkali się oni ze strony Brytyjczyków z żadną zachętą do oporu wobec niemieckiej agresji. Należy podkreślić, iż polityka ustępstw mocarstw zachodnich na rzecz Niemiec prowadzona kosztem interesów innych państw wynikała z dążenia do skierowania narastającej ekspansji niemieckiej na Wschód, według zasady „jak najdalej od nas". Takie nastawienie było uwarunkowane przede wszystkim racjami o charakterze klasowym i militarnym, liczeniem na wojnę między Niemcami i ZSRR. Znana jest w7powiedź szefa wydziału Ligi Narodów w Foreign Office Ralpha Stevensona, skierowana do polskiego dyplomaty Jana Wszelakiego już w 1935 r., kiedy to brytyjski dyplomata „przepowiadając" rezultaty polityki „appeasementu" (w jej późiuejszym austriackim i monacliijskim wydaniu) oświadczył: „niemiecko-radziecki konflikt zbrojny byłby dla brytyjskiej polityki najmniejszym złem". Ale na drodze Niemiec do ZSRR leżała Polska.

Polityka appeasementu została w pełni zarzucona wraz z objęciem w Wielkiej Brytanii rządów przez Winstona l w maju 1940.

POLITYKA USTF^STW WOBF.G NIEMIEC (w skrócie!