46863

DYLEMATY FUNKCJONOWANIA OPIEKI ZDROWOTNEJ

Bezpieczeństwo zdrowotne Polaków wymaga: swobody umów i komercjalizacji stosunków lekarza z pacjentem, osobistej odpowiedzialności za zdrowie własne i rodziny, samodzielnego lub za pośrednictwem ubezpieczenia ponoszenia kosztów leczenia, ponoszenia części kosztów leczenia obecnych emerytów i rencistów przez państwo, finansowania ubogim leczenia przez prywatne fundacje i pomoc społeczną, oddzielenia pomocy społecznej i opieki społecznej od lecznictwa, prywatyzacji wszystkich poziomów leczenia poprzez stworzenie z placówek służby zdrowia spółek akcyjnych, za których akcje nabywcy płaciliby na raty, likwidacji resortowej służby zdrowia, uczynienie lekarza wolnym zawodem, przeniesienia medycyny sądowej do ministerstwa sprawiedliwości, nadzoru izb lekarskich nad zakładami leczniczymi, szkolnictwa uniwersyteckiego lekarzy i praktyk w prywatnych placówkach na podstawie umów.

Cele społeczne polityki zdrowotnej dotyczą zapewnienia wszystkim równych szans rozwoju i ochrony zdrowia, zapobiegania chorobom, zgonom, niepełnosprawności oraz taką organizację leczenia z troską o chorego i poszanowaniem jego godności.

Polityka ochrony zdrowia musi prowadzić do zwielokrotnienia efektywności leczenia i profilaktyki. Oznacza to, że śmiertelność niemowląt musi się zmniejszyć dwukrotnie: z 17 do 8 przypadków na 1000 urodzeń, zaś średnia wieku mężczyzn musi wzrosnąć z 65 do 70 lat, a kobiet odpowiednio więcej. Chcąc to zrealizować, trzeba zdecydowanie zahamować odpływ lekarzy z kraju oraz zwiększyć liczbę absolwentów Akademii Medycznych.

Polski system opieki zdrowotnej oparty jest na modelu ubezpieczeniowym. System opieki zdrowotnej w Polsce od wielu lat przeżywa poważne trudności, które obecnie objawiają się:

•    utrudnionym dostępem do lecznictwa specjalistycznego (w szczególności szpitalnego) i długimi kolejkami oczekujących na świadczenia),

•    niezadowalającą jakością udzielanych świadczeń zdrowotnych,

•    niskimi placami w sektorze opieki zdrowotnej i masową emigracją specjalistycznych kadr medycznych do pozostałych krajów Unii Europejskiej,

•    zadłużaniem się publicznych zakładów opieki zdrowotnej ( na koniec 2008 r. długi szpitali wyniosły 3,5 mld zł).

Wśród przyczyn generujących problemy najważniejszymi są:

•    niewystarczający poziom finansowania systemu ze środków publicznych,

•    brak zdefiniowanego zakresu świadczeń dostępnych w ramach ubezpieczenia w NFZ,

•    nieprzejrzysta polityka w zakresie refundacji leków,

•    brak regulacji prawnych pozwalających na wprowadzenie dodatkowych (komercyjnych) ubezpieczeń zdrowotnych,

•    ułomna, nieefektywna forma prawna, w jakiej funkcjonują publiczne zakłady opieki zdrowotnej (SPZOZ),

•    niewystarczające kwalifikacje kadr zarządzających publicznymi jednostkami opieki zdrowotnej.

•    mocno ograniczona odpowiedzialność organów założycielskich szpitali publicznych za ich zobowiązania finansowe,

•    brak sprawnego, zintegrowanego systemu informatycznego w opiece zdrowotnej (wyjątkiem jest system obowiązujący w województwie Śląskim).