49127

sens. Co więcej, jaźń poszukuje doświadczeń, które pomogłyby w zrealizowaniu specyficznego stylu życia danej osoby; jeżeli tych doświadczeń nie można znaleźć w świecie zewnętrznym, jaźń próbuje stworzyć je. Ta koncepcja twórczej jaźni była czymś nowym dla teorii psychoanalitycznej i przyczyniła się do skompensowania nadmiernego "obiektywizmu” klasycznej psychoanalizy, która w swych wyjaśnieniach dynamiki osobowości opierała się prawie wyłącznie na biologicznych potrzebach i zewnętrznych bodźcach. Jak się przekonamy w dalszych rozdziałach, pojęcie jaźni odegrało wielką rolę we współczesnych teoriach osobowości. Wkład Adlera w ten nowy trend, uznający jaźń za ważną przyczynę zachowania, uważa się za bardzo istotny.

Trzecią cechą psychologii Adlera, odróżniającą ją od klasycznej psychoanalizy, jest nacisk na swoistość, niepowtarzalność osobowości. Według Adlera każda osoba jest jedyną w swoim rodzaju konfiguracją motywów, cech, zainteresowań i wartości, każda czynność wykonana przez nią nosi znamię jej własnego, charakterystycznego dla niej stylu życia. Pod tym względem Adler kontynuował tradycję Williama Jamesa i Williama Sterna, którzy położyli podwaliny pod psychologie personalityczną.

W swej teorii osobowości Adler zmniejszył do minimum znaczenie popędu seksualnego, któiy we wczesnych koncepcjach Freuda odgrywał niemal monopolistyczną rolę w dynamice zachowania. Do tego monologu seksu Adler dodał inne ważne głosy. Ludzie są przede wszystkim istotami społecznymi, a nie seksualnymi. Ich słabe strony nie ograniczają się sfeiy seksualnej, lecz mogą dotyczyć wszelkich aspektów egzystencji, zarówno fizycznych, jak i psychicznych. Dążą do ukształtowania swego własnego, odrębnego stylu życia, w którym popęd seksualny odgrywa mniejszą rolę. W istocie sposób, w jaki dana osoba zaspokaja swe potrzeby seksualne, jest zdeterminowany przez jej styl życia, a nie odwrotnie. Zdetronizowanie seksu przez Adlera powitało z ulgą wielu ludzi znużonych monotonnym panseksualizmem Freuda.

Adler uznał świadomość za centrum osobowości, co czyni go pionierem tego kierunku psychologii, który podkreśla rolę ego. Ludzie są istotami świadomymi swych słabych stron, celów, do których dążą, oraz własnego ja. Są zdolni do planowania swych działań i kierowania nimi z pełną świadomością ich znaczenia dla własnej samorealizacji. Jest to całkowite przeciwieństwo teorii Freuda, która w zasadzie zredukowała rolę świadomości niemal do zera - uznając ją jedynie za pianę unoszącą się na ogromnym morzu nieświadomości.

Alfred Adler, podobnie jak inni teoretycy osobowości, którzy mieli zasadnicze przygotowanie w dziedzinie medycyny i którzy praktykowali psychiatrię, początkowo zajmował się psychopatologią. Opracował teorię nerwicy, a dopiero później, w latach dwudziestych naszego wieku, rozszerzył jej zakres tak, aby objęła również osobowość normalną ( Ansbacher, Ansbacher, 1956 ). Teoria osobowości Adlera jest niezwykle “oszczędna”, to znaczy cała jej struktura teoretyczna opiera się na kilku podstawowych pojęciach. Dzięki temu poglądy Adlera można dość łatwo przedstawić w skrócie w kilku ogólnych działach. Są to: 1) fikcja jako cel, 2) dążenie do wyższości, 3) poczucie niższości i kompensacja, 4) zainteresowanie społeczne, 5) styl życia, 6) twórcza jaźń.

Fikcja jako cel

Wkrótce po usunięciu się z kręgu osób otaczających Freuda Adler dostał się pod wpływ filozoficznych idei Hansa Vaihingera, którego książka ‘The psychology of “as if’” ( Psychologia “ jak gdyby” 1925 ) ukazała się w 1911 roku. Vaihinger wysuną ciekawą i intrygującą koncepcję, że ludzie kierują się w życiu wieloma często fikcyjnymi ideami, które nie mają odpowiednika w rzeczywistości. Fikcje te, pozwalają ludziom radzić sobie