50477

Brześciu nad Bugiem. Aresztowań dokonano bez nakazu sądowego, a jedynie na polecenie ministra spraw wewnętrznych Sławoja-Składkowskiego.

Uwięzionych przywódców zwolniono za kaucją po zakończeniu wyborów do parlamentu w listopadzie 1930 roku. Po procesie ,który odbywał się w Warszawie nazwanym w konsekwencji jego genezy procesem brzeskim, w którym sądzono jedenastu podsądnych ,zapadło dziesięć wyroków skazujących, utrzymanych w drugiej instancji. Pięciu skazanych odmówiło podporządkowania się wykonaniu kary, udając się na emigrację. Ścigano ich listem gończym. Adam Pragier powrócił do kraju w 1935 i odbył kilkumiesięczny okres z zasądzonego wyroku. Wincenty Witos, Władysław Kiernik i Kazimierz Bagiński powrócili do kraju na wiosnę 1939 (po aneksji Czech przez III Rzeszę). Herman Lieberman pozostał na emigracji we Francji. Wszystkich skazanych objęła ostatecznie amnestia Prezydenta Rzeczypospolitej Władysława Raczkiewicza w październiku 1939.

Pakt lanckoroński - porozumienie partii centrowych i prawicowych: PSL "Piast", Związku Ludowo-Narodowego i Chrześcijańskiej Demokracji, zawarte 17 maja 1923 w Warszawie w mieszkaniu jednego z przywódców ZLN Juliusza Zdanowskiego (a nie jak niekiedy się błędnie podaje - w Lanckoronie. Nazwa paktu pochodzi od tego, iż negocjowano go w posiadłości senatora Ludwika Hammerlinga, reprezentującego okręg wyborczy Lanckorony), w sprawie utworzenia większości sejmowej przez partie-sygnatariuszy paktu.

Pakt przewidywał, że:

•    państwo i samorząd powinny odzwierciedlać narodowy charakter II Rzeczypospolitej, a rząd winni tworzyć wyłącznie Polacy

•    większą niż dotychczas rolę w państwie uzyska Kościół katolicki

•    nastąpi wzmożona polonizacja Kresów Wschodnich

•    wprowadzony zostanie rozdział liczby miejsc w całym szkolnictwie wg proporcji narodowościowej ludności w państwie (tzw. zasada numerus clausus)

•    przyspieszona zostanie parcelacja rolna (przynajmniej 200 tys. hektarów rocznie)

Skutkiem podpisania paktu było powstanie 28 maja 1923 I rządu Chjeno-Piasta.

W wyniku Paktu Lanckorońskiego rząd Władysława Sikorskiego podał się do dymisji, a 28 maja 1923 prezydent Stanisław Wojciechowski powierzył misję utworzenia nowego gabinetu Wincentemu Witosowi. Ministrem skarbu w tym rządzie został Władysław Grabski. W skład rządu Witosa weszli przedstawiciele endecji, chadecji i "Piasta". Po ostrym starciu z gen. Stanisławem Szeptyckim, Józef Piłsudski zrzekł się przewodnictwa Ścisłej Rady Wojennej. Oświadczył, że jako żołnierz nie może bronić rządu złożonego z przedstawicieli partii odpowiedzialnych za śmierć Gabriela Narutowicza i odsunął się z życia politycznego w zacisze willi w Sulejówku.

Plenum- VIII plenarne posiedzenie Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej odbyło się w dniach 6 i 7 lutego 1971. Obradom przewodniczył I sekretarz KC PZPR Edward Gierek.

Tematem obrad były: ocena wydarzeń grudniowych 1970, aktualne zadania partii oraz sprawy organizacyjne, w tym przygotowania do VI Zjazdu PZPR. Głos zabrało czterdziestu mówców, pięciu członków partii złożyło ponadto oświadczenia. Osoby, które nie zdążyły zabrać głosu, złożyły swoje przemówienia do protokołu.

Podjęto uchwałę dotyczącą oceny wydarzeń grudniowych i aktualnych zadań partii.