51046

wynikających z prawa Unii, o tyle w procedurze opartej na art. 260 TFUE Komisja nie wnosi już

0    stwierdzenie naruszenia zobowiązania, którego stwierdzenie naruszenia było przedmiotem postępowania w trybie art. 258 lub 259 TFUE, lecz o stwierdzenie niewykonania wyroku wydanego w procedurze z art. 258 lub 259 TFUE i o stwierdzenie naruszenia zobowiązania z art 260 TFUE (zobowiązania do wykonania wyroku) oraz o nałożenie kary pieniężnej lub ryczałtu pieniężnego.

W przypadku nałożenia okresowej kary pieniężnej lub ryczałtu na podstawie art. 258 w związku z art. 260 ust. 3 TFUE, tj. w związku z uchybieniem obowiązkowi notyfikowania środków implementujących dyrektywę przyjętą zgodnie z procedurą ustawodawczą, Trybunał (wyjątkowo) jest związany wnioskiem Komisji w ten sposób, że nie może określić wysokości wspomnianych kwot jako wyższej od w skazanej przez Komisję.

Ponadto, w Traktacie nie określono kwoty kary pieniężnej lub ryczałtu pieniężnego, o których mowa w art. 260 ust. 2 i 3 TFUE. Ostatecznie jednak, to Trybunał określa wysokość kary lub ryczałtu pieniężnego (z zastrzeżeniem art. 260 ust. 3 TFUE - w tym przypadku kara lub ryczałt mogą być niższe, ale nie mogą być wyższe od wnioskowanych przez Komisję).

Kryteria kalkulacji kary lub ryczałtu wypracowane w orzecznictwie są następujące:

-    powaga naruszenia prawa Unii.

-    czas trwania naruszenia.

-    potrzeba zapewnienia, aby kara zniechęciła do utrzymania naruszenia (prewencja indywidualna)

1    dopuszczenia się kolejnych naruszeń (prewencja generalna),

-    możliwości płatnicze państwa (wysokość produktu krajowego brutto),

-    leżąca po stronie państwa członkowskiego możliwość przestrzegania prawa,

-    postęp państwa członkowskiego w usuwaniu naruszenia.

W postępowaniu o nałożenie kary lub ryczałtu pieniężnego ciężar dowodu spoczywa w całości na Komisji.

8. Skargi jednostek do Komisji:

Jednostki nie mają czynnej legitymacji do wniesienia skargi przeciwko państwu członkowskiemu, zatem nie mogą być stroną w postępowaniu przeciwko państwu, ale mogą zawiadamiać Komisję o naruszeniach prawa Unii pizez państwo. Jednostki zawiadamiają Komisję o naruszeniach prawa UE pizez państwo członkowskie, wysyłając do Komisji skargę, a Komisja następnie wysyła tą skargę do TS. Te naruszenia nie muszą być zindywidualizowane, jednostka nie musi mieć interesu prawnego, ani nie musi uzasadniać skargi, czy też wysyłać żadnych dokumentów. Wystarczy, że opisze na czym polega naruszenie. Jednostka jest informowana o dalszych działaniach podjętych przez Komisję dotyczących tej skargi. Jednostka może wnieść skargę do Komisji jeszcze przed wyczerpaniem krajowej drogi sądowej. Natomiast, jednostki mogą kierować skargi do TS przeciwko działaniom instytucji unijnych.

9. Kontrola legalności aktów instytucji Unii (art. 263 TFUE):

„TSUE kontroluje legalność aktów ustawodawczych, aktów Rady, Komisji i Europejskiego Banku Centralnego, innych niż zalecenia i opinie oraz aktów Parlamentu Europejskiego i Rady Europejskiej zmierzających do wywarcia skutków prawnych wobec podmiotów trzecich.

W tym celu TS jest właściwy do orzekania w zakresie skarg wniesionych pizez Państwo Członkowskie, Parlament Europejski, Radę lub Komisję, podnoszących zarzut braku kompetencji, naruszenia istotnych wymogów proceduralnych, naruszenia Traktatów lub jakiejkolwiek reguły prawnej związanej z ich stosowaniem lub nadużycia władzy.