51753

1. Umowy obligacyjne jako instytucja prawa obligacyjnego (istota konsensusu).

Umowa - zgodne oświadczenie woli dwóch stron, mogą być wielostronne, np. umowa spółki.

Umowa dochodzi do skutków wyniku złożenia zgodnych oświadczeń woli (consensus i dissensus, patrz: rysunek w części I wykładu).

Konsensus:

•    Naturalny.

•    Sfingowany - strony zwierają umowę i są związane wzorcem umownym nie dlatego, że zgodziły się na wzorzec, ale zostały zachowane ogólne warunku związania wzorcem z 384 kc.

Funkcje konsensusu:

•    Funkcja kreatywna - powołanie nowego stosunku obligacyjnego.

•    Funkcja kształtująca (56 kc) - treść stosunku obligacyjnego wykreowanego zawarciem umowy określa nie tylko sam konsensus (treść umowy), ale też inne elementy:

S Zasady współżycia społecznego.

S Przepis ustawy.

S Ustalone zwyczaje.

S Ogólne warunki umów.

Konsensus w tym sensie współkształtuje stosunek obligacyjny.

Wynika to z odróżnienia:

-    Zdarzenia prawnego - współbrzmienie oświadczeń (konsensus).

-    Od samego stosunku obligacyjnego.

Zdarzenia prawne mogą być inne, a figura prawna, jaka powstanie taka sama. Odstąpienie od umowy powoduje wygaszenie stosunku obligacyjnego.