CHRZEŚCIJAŃSKA NAUKA SPOŁECZNA
W odróżnieniu od katolickiej nauki społecznej myśl społeczna o charakterze normatywnym uprawiana z różną intensywnością przez członków różnych Kościołów chrześcijańskich i grup wyznaniowych. W najszerszym zakresie uprawiają ją protestanci i dlatego chrześcijańska nauka społeczna sprowadzana bywa w zasadzie do refleksji charakterystycznej dla tego kręgu wyznaniowego.
W nauce tej chodzi o właściwe zachowanie się ludzi w istniejących porządkach, instytucjach i strukturach społecznych, a więc o problem wzajemnego współżycia. Układ odniesienia dla tych zachowań jest dowolny (różne interpretacje Ewangelii), ponieważ protestanci nie mają wiążących struktur autorytetu jak np. katolicy (papieże, encykliki). W konsekwencji głoszona przez nich nauka społeczna nie jest ani jednolita, ani obowiązująca. Nie oznacza to jednak, że nie może być zbieżności pomiędzy katolickim i protestanckim nauczaniem społecznym. Katoliccy i protestanccy społecznicy mają wiele wspólnego, tak w płaszczyźnie teoretycznej, jak i praktycznej. Przykładowo można tu wymienić wspólną troskę o realizację wartości podstawowych w państwie oraz poszanowanie godności i praw człowieka. Dlatego można mówić o chrześcijańskiej nauce społecznej inspirowanej przez Ewangelię (sub luce Evangelii).
Różnice ujawniają się najbardziej na gruncie prawa naturalnego. Teologowie protestanccy stoją na stanowisku, że grzech pierworodny nie naruszył, lecz zniszczył porządek stworzenia i naturę ludzką. W konsekwencji grzech ten tak zaciemnił zdolność poznania, że ludzie nie są w stanie za pomocą rozumu rozpoznać porządku Bożego stworzenia. Co więcej, nie są oni w stanie uchwycić sensu swego istnienia oraz rozpoznać zadań i norm postępowania. Ustalenie normatywnego porządku współżycia ludzi możliwe jest tylko w oparciu o Pismo św.
Teologowie katoliccy są odmiennego zdania. Mimo grzechu pierworodnego i naruszenia porządku stworzenia ludzie zachowują zdolność pojmowania sensu własnego istnienia, autonomicznego kierowania własnym postępowaniem i tworzenia normatywnego porządku społecznego.
Mimo wymienionych różnic katolicy i protestanci pozostają we wzajemnym dialogu, poszukują kompromisu i zabiegają o "pozytywną kooperację" dla dobra wspólnego.
(Słownik Katolickiej Nauki Społecznej, Ks. prof. dr hab. W.Piwowarski (red.), W-wa 1993, s.26-27)