spoleczna, Jednostka 7, Jednostka 7, „Postawy i ich zmiana”


Jednostka 7, „Postawy i ich zmiana”

Postawy to z grubsza tyle, co gotowe i trwałe ustosunkowania do konkretnych osób i obiektów (np. pozytywny stosunek do prezydenta), albo ich rodzajów (np. negatywny stosunek do polityków). Wartości natomiast to abstrakcyjne cele i zasady rządzące ludzkim życiem, a także wartościowaniem świata (uczciwość, sprawiedliwość społeczna). Wartości są bardziej centralne i wpływają na postawy, choć nie odwrotnie, nabywane są procesem socjalizacji.

  1. STRUKTURA WARTOŚCI

WARTOŚCI są pojęciami lub przekonaniami o pożądanych stanach docelowych lub zachowaniach, które wykraczają poza specyficzne sytuacje, kierują wyborami i oceną zachowań i zdarzeń oraz uporządkowane według względnej ważności.

Pomiar wartości polega albo na podporządkowaniu jakiegoś ich zbioru w hierarchię ważności (rangowanie od najmniej do najbardziej ważnego) albo na odrębnym szacowaniu ważności każdej z tych wartości „jako zasady kierującej życiem”

  1. STRUKTURA POSTAW

POSTAWA jest zawsze czyjaś i zawsze skierowana na jakiś obiekt, albo grupę lub rodzaj obiektów. Postawa człowieka wobec obiektu to względnie trwała tendencja do pozytywnego lub negatywnego wartościowania tego obiektu przez tego człowieka. Takie wartościowanie może mieć charakter zarówno wzbudzanej przez dany obiekt emocji, jak mniej lub bardziej chłodnej oceny tego obiektu.

Trójskładnikowa definicja postawy (na postawę składa się)

0x08 graphic
0x08 graphic

0x08 graphic
0x08 graphic

0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic

  1. FUNKCJE POSTAW

Postawa różnych osób może się u nich pojawiać z odmiennych powodów, gdyż spełniają one różne funkcje. Wyróżniamy 5 takich funkcji (celów):

    1. FUNKCJE ORIENTACYJNE- określony stosunek do jakiegoś obiektu pozwala zorientować się jaki on jest, a także jakie są inne, powiązane z nim obiekty (ktoś ma pozytywny stosunek do Kościoła, bo pozwala mu to zorientować się co jest dobre, a co złe, oraz uporządkować niezrozumiały i chaotyczny świat); funkcja ta jest pełniona prawdopodobnie przez wszystkie postawy

    2. FUNKCJE INSTRUMENTALNE- obiekt jest dla nas pozytywny lub negatywny dzięki temu, że pomaga lub przeszkadza w realizacji ważnych dążeń (ktoś ma pozytywny stosunek do Kościoła, bo daje mu to zbawienie wieczne, nadaje sens jego życiu)

    3. FUNKCJE EKSPRESJI WARTOŚCI- utrzymywanie i ujawnianie pewnych postaw sprawia nam satysfakcję, ponieważ w ten sposób możemy wyrażać wiarę w cenione przez nas wartości, a więc i wyrażać kim sami w istocie jesteśmy (ktoś ma pozytywny stosunek do Kościoła, bo daje w ten sposób wyraz umiłowaniu wartości duchowych)

    4. FUNKCJE SPOŁECZNO-ADAPTACYJNE- żywimy określoną postawę wobec jakiegoś obiektu, bo pomaga to zaprezentować się innym ludziom w pozytywnym świetle i podtrzymać pożądane przez nas więzi społeczne (ktoś ma pozytywny stosunek do Kościoła, bo dzięki temu zyskuje aprobatę wierzących rodziców)

    5. FUNKCJE OBRONY EGO- pomaganie jej wyznawcy w utrzymaniu dobrego mniemania o sobie lub rozwiązywaniu wewnętrznych konfliktów (ktoś lub Kościół, bo dzięki temu uważany jest za przyzwoitego człowieka)

W hierarchii wartości formułowanej dla „ja” dominują wartości egoistyczne, wyrażające koncentrację na własnym interesie, natomiast formułowane dla innych zdecydowanie dominują wartości prospołeczne, wyrażające wyjście poza własny interes.

  1. POSTAWA JAKO REZULTAT PRZEKONAŃ

Traktowanie postawy jako rezultatu przekonań wiąże się z tym, że nasz stosunek emocjonalny do obiektu wynika ze świadomych przekonań o jego zaletach i wadach. Na gruncie tej koncepcji PRZEKONANIE oznacza przypisanie obiektowi postawy dowolnej własności (np. ukończenie studiów podnosi prestiż społeczny) w wyniku obserwacji, wnioskowania, bądź otrzymania stosowanej informacji od jakiegoś nadawcy.

Ogólna postawa wobec obiektu równa się sumie iloczynów przekonań i ocen cząstkowych implikowanych przez owe przekonania:

PX= 0x01 graphic
pi oi

P oznacza postawę wobec obiektu x;

pi- i- te przekonanie posiadacza postawy na temat obiektu x, czyli subiektywne prawdopodobieństwo, że obiekt x ma cechę

oi- oznacza ocenę cząstkową cechy i

n oznacza liczbę istotnych przekonań o obiekcie x

  1. POSTAWA JAKO REZULTAT EMOCJI

Podstawowym mechanizmem wykształcenia skojarzeń jest

WARUNKOWANIE KLASYCZNE- pojawienie się obiektu przed lub w towarzystwie dowolnej nagrody prowadzi do pozytywnej postawy wobec tego obiektu, podczas gdy pojawienie się tego samego obiektu przed lub w towarzystwie jakiegoś zdarzenia karzącego prowadzi do wykształcenia się postawy negatywnej.

Warunkowanie klasyczne jest mechanizmem kształtowanie postaw, niezależnym od nabywania nowych przekonań o własnościach obiektu postawy. Polega ona na bezpośrednim kształtowaniu stosunku emocjonalnego do obiektu, czemu zresztą może towarzyszyć następcza zmiana przekonań o obiekcie. Kiedy jednak postawie wobec jakiegoś obiektu towarzyszy duża ilość wiedzy , ulega ona słabszej zmianie pod wpływem warunkowania klasycznego niż w przypadku obiektów, o których jeszcze nic nie wiemy.

Innym mechanizmem jest WARUNKOWANIE SPRAWCZE, które polega na uczeniu się znaczenia pierwotnie obojętnej reakcji dzięki temu, że po niej i zwykle z jej powodu pojawiają się pozytywne lub negatywne dla jednostki zdarzenia.

■ obiekt musi być na wstępie naturalny, bądź przynajmniej

nieawersyjny- często spotykanie obiektu budzącego już od początku

negatywną reakcję, zwykle tę reakcję nasila

■ obiekt nie może być eksponowany bez przerwy, bo prowadzi to do

znudzenia

■ obiekty złożone bardziej zyskują na powtarzaniu ich ekspozycji niż

obiekty proste, przy których znudzenie następuje znacznie szybciej

■ efekt samej ekspozycji jest najsilniejszy w odniesieniu do słabo

znanych obiektów, a więc kiedy nie dysponuje innymi, ważniejszymi

przesłankami postawy

  1. POSTAWA JAKO REZULTAT ZACHOWANIA

Wzmocnienia (kary lub nagrody) duże wywierają słabszy wpływ na postawy poddanych im osób, niż wzmocnienia małe. Jedno z wyjaśnień tej prawidłowości oferuje teoria dysonansu poznawczego. W eksperymencie zachowanie przedszkolaków (nie bawienie się atrakcyjną zabawką) i studentów (chwalących postępowanie policjantów, którzy bili studentów) było sprzeczne z ich postawą. W warunkach dużych wzmocnień, zachowanie to było uzasadnione wysoką nagrodą lub uniknięciem dużej kary. Jednak w warunkach małych wzmocnień, zachowanie to było niewystarczające uzasadnione- nie uzasadniała go ani własna opinia, ani zewnętrzne zyski czy straty. Ponieważ zaś było ono sprzeczne w osobistą postawą działających, ci starali się usunąć wynikający stąd dysonans przez dostosowanie postawy do zachowania, którego już nie można było odwołać.

Inne wyjaśnienie zmian opinii zachodzących w sytuacji niewystarczającego uzasadnienia zachowania proponuje teoria atrybucji a szczególnie teoria autopercepcji postaw. Zakłada ona, że ludzie wnioskują o przyczynach swojego postępowania na podstawie obserwacji własnego zachowania i sytuacji, w jakiej do niego dochodzi. W zgodzie z tym, ludzie poszukuja przyczyn przede wszystkim w czynnikach zewnętrznych, takich jak kary i nagrody. Dopiero wtedy, gdy ich nie znajdują, zwracają się w kierunku ewentualnych wewnętrznych powodów swojego zachowania, takich jak własne opinie.

Oba te mechanizmy wyjaśniają dlaczego małe nagrody i kary za zmiany tej opinii niż wzmocnienia duże. Jednak tylko teoria atrybucji wyjaśnia co się dzieje, w sytuacji naduzasadniania zachowania, w której człowiek otrzymuje zewnętrzne nagrody za postępowanie zgodne z własnymi postawami i upodobaniami.

  1. WPŁYW POSTAW NA ZACHOWANIE

Pozytywnemu stosunkowi człowieka do jakiegokolwiek obiektu towarzyszą takie zachowania, które wyrażają aprobatę, ochronę lub działania na rzecz tego obiektu.

Negatywnemu stosunkowi- zachowania wyrażające potępienie, zwalczanie, lub działanie na szkodę tegoż obiektu

  1. DOPASOWANIE POSTAW I ZACHOWAŃ

Wskaźnikiem zachowania jakiegoś rodzaju może być albo pojedynczy akt zachowania (wskaźnikiem religijności jest obecność w Kościele), albo zagregowanie dane o licznych aktach (nie tylko chodzenie do Kościoła, ale i modlenie się, przestrzeganie różnych przykazań itd.).

  1. MODERATORY ZGODNOŚCI

Stopień zgodności zachowania z postawą zależy od innych „trzecich” zmiennych, zwanych MODERATORAMI ZGODNOŚCI. Zmienne te mogą się wiązać z cechami sytuacji, w której dochodzi do danego zachowania, z cechami samego zachowania, a także z cechami postawy.

Cechami postawy decydującymi o zgodności postawa-zachowanie są jej ważność, bezpośredniość genezy postaw i stopień wewnętrznej jednorodności. Postawy ważne, dotyczące kwestii mających bezpośredni wpływ na nasze losy chętniej oczywiście wprowadzamy w życie, niż postawy wobec kwestii, które nas nie dotyczą. Podobnie postawy wywodzące się z osobistych doświadczeń z danym obiektem generują zachowania bardziej z nimi zgodne, gdyż postawy te są dla nas ważniejsze, jaśniej zdefiniowane i bardziej oporne na zmianę od postaw przejętych od innych ludzi.

Zgodność zachowania z postawą zależy więc od tego, jaka to postawa, jakie to zachowanie i w jakich warunkach do niego dochodzi.

  1. MEDIATORY ZGODNOŚCI

Postawy mogą wpływać na zachowanie, albo kształtując sposób spostrzegania ich obiektu, albo kształtując świadome intencje zachowania się w ten, a nie inny sposób wobec danego obiektu.

  1. TEORIE ZMIAN POSTAW

    1. TEORIA SĄDÓW SPOŁECZNYCH

Zakłada, że postawę człowieka wobec jakiegoś obiektu pojmować należy nie jako pojedynczy punkt na kontinuum ustosunkowania do tego obiektu (od stosunku negatywnego do skrajnie pozytywnego), lecz jako charakterystykę trzech różnych przedziałów na tym kontinuum:

Reakcja podmiotu na perswazję zależy od tego, w którym z wymienionych obszarów znajdzie się stanowisko oferowane w przekazie.