JÜRGEN HABERMAS (2)
Oburzenie tą postawą Heideggera w 1953 roku spowodowało, że Habermas zmienił pogląd na sposób uprawiania filozofii. Dotąd uważał, że „wiara polityczna” i „wiara filozoficzna” to dwie różne rzeczy.
Odtąd już nie uważa, że filozofia i polityka to dwie różne rzeczy, choć nadal jego zdaniem człowiek nauki zabierając głos, wyraźnie powinien oddzielać głos naukowca od roli zaangażowanego politycznie obywatela.
W roku 1956 Habermas zostaje asystentem w Institut für Sozialforschung we Frankfurcie kierowanym wówczas przez Maxa Horkheimera i Theodora W. Adorno, gdzie ma możność zapoznania się z warsztatem i problemami badań empirycznych.
Lata 50. to jego zainteresowanie tendencjami, które mają wpływ na realizację idei demokracji; przeciwstawiał się pojmowaniu demokracji li tylko w kategoriach instytucjonalnych; interesował się też w tym czasie marksizmem. Jego praca habilitacyjna nie została zaakceptowana w Instytucie, w końcu jednak znalazła obrońców i Habermas w roku 1961 został profesorem w Heidelbergu.
W roku 1963 publikuje tom artykułów pt. Teoria i praktyka, który zyskał sobie ogromny wydźwięk.
W roku 1964 Habermas powraca do Frankfurtu, gdzie obejmuje katedrę filozofii i socjologii po Horkheimerze. Wykład inauguracyjny dotyczy pytania, czy jest możliwa czysta teoria, nie uzależniona od interesów i zainteresowań człowieka? Stwierdza, że nie jest! Odwołuje się przy tym do dwóch odmiennych form działania: instrumentalnego i komunikacyjnego, z którymi skorelowane są odmienne interesy poznawcze i odmienne formy racjonalności...
Na podstawie wstępu A.M. Kaniowskiego do I tomu pism J. Habermasa: Teoria działania komunikacyjnego, Wyd. Nauk. PWN, Warszawa 1999.