1991.02.11 wyrok SN V KRN 331/90 OSNKW 1991/7-9/45
Unormowanie zawarte w art. 468 k.p.k., zezwalające na wniesienie (a więc i rozpoznanie) rewizji nadzwyczajnej na korzyść oskarżonego m.in. mimo jego śmierci, powinno być rozumiane w ten sposób, że śmierć oskarżonego - podobnie jak zaistnienie innych ujemnych przesłanek procesowych, wymienionych w tym przepisie - nie stoi na przeszkodzie uniewinnieniu oskarżonego, natomiast nie może oznaczać dopuszczalności wydania orzeczenia innego niż umarzającego postępowania w wypadku, gdyby uniewinnienie okazało się niemożliwe. Nie do przyjęcia jest w szczególności pogląd, który pozwalałby np. na wydanie - wskutek wniesienia rewizji nadzwyczajnej na korzyść oskarżonego, a więc na podstawie art. 468 k.p.k. - jakiegokolwiek wyroku skazującego oskarżonego na łagodniejszą niż uprzednio karę wówczas, gdy oskarżony zmarł lub zaistniała inna ujemna przesłanka procesowa, ponieważ sprzeciwiałoby się to kategorycznemu nakazowi ustawowemu określonemu w art. 11 k.p.k.: umorzenia postępowania karnego. Ten sam nakaz wynika zresztą z treści art. 388 pkt 4 k.p.k.
Wyrok z dnia 6 maja 2009 r., III KK 407/08 (BPK 7/09)
Wprawdzie w art. 529 k.p.k. mowa jest o wniesieniu i rozpoznaniu kasacji na korzyść i oczywistym jest, że rozumując a contrario, nie wchodzi w grę kasacja na niekorzyść przy wystąpieniu takich, określonych w tym przepisie przesłanek jak akt łaski, wystąpienie okoliczności wyłączających ściganie lub uzasadniających zwieszenie postępowania, błędnym byłoby jednak odczytywanie art. 529 k.p.k. z uwzględnieniem wskazanej wyżej dyrektywy interpretacyjnej w odniesieniu do innych wymienionych w treści tego przepisu przesłanek, w szczególności tej okoliczności, którą stanowi wykonanie kary. W wypadku wykonania kary, zwłaszcza gdy chodzi o kary, których akt wykonania sprowadza się do jednorazowej czynności (chociażby, jak w niniejszej sprawie zapłacenia grzywny), szybkość wykonania kary nie może stanowić przeszkody do wniesienia kasacji na niekorzyść jeżeli wyrok wymierzający tę karę wydany został z rażącym naruszeniem prawa. W takim wypadku jedynym „ogranicznikiem” jest termin określony w art. 524 § 3 k.p.k., zaś w sprawach wykroczenie art. 110 § 2 k.p.w., który w niniejszej sprawie, jak wskazano wyżej, został dochowany.
1
ART. 529 K.P.K.