1973.02.10 wyrok SN I KR 271/72 OSNPG 1974/1/11
Identyczność czynu określonego w akcie oskarżenia (z art. 202 § 2 k.k.), z tym zachowaniem się oskarżonego, które jako zjawisko realne - konkretny stan rzeczy - zostało sformułowane i przypisane mu w wyroku skazującym (z art. 86 § 1 w związku z art. 25 § 1 pkt 3 u.k.s.), a w konsekwencji dopuszczalność takiej zmiany kwalifikacji prawnej w oparciu o art. 346 k.p.k., wykluczają następujące stwierdzenia:
odmienny charakter czynności wykonawczej, polegającej przy zagarnięciu mienia na działaniu, a przy uchybieniu obowiązkowi zgłaszania przedmiotu opodatkowania władzom finansowym - na zaniechaniu, wobec czego czynności te nawet częściowo nie pokrywają się ze sobą;
różnica w przedmiocie i skutkach wymienionych czynności, bowiem w pierwszym przypadku zamach skierowany jest na konkretne, istniejące zasoby materialne, przy czym sprawca przysparza korzyść majątkową sobie lub komu innemu, powodując tym samym uszczerbek w majątku pokrzywdzonego, w drugim zaś - wprawdzie sprawca również odnosi korzyść majątkową, ale w ten sposób, że unika wydatku z własnego mienia, a zarazem o tę samą kwotę należności podatkowej uszczupla spodziewany przyrost mienia społecznego (przychód finansowy do Skarbu Państwa);
brak jedności czasowej - ponieważ zagarnięcie mienia dokonuje się i kończy z chwilą wyprowadzenia określonych wartości (rzeczy, gotówki) z mienia i sfery władania pokrzywdzonej jednostki i zawładnięcia nimi przez sprawcę, podczas gdy obowiązek zgłoszenia dochodu (lub innego przedmiotu) do opodatkowania, limitowane jest z jednej strony datą jego uzyskania, z drugiej zaś terminem określonym w przepisach podatkowych - o jego zaniechaniu można mówić dopiero po upływie tego terminu.
1988.08.08 wyrok SN II KR 173/88 OSNKW 1989/1-2/14
Jeżeli sąd uzna się niewłaściwym rzeczowo i w granicach zarzucanego czynu wskaże inną kwalifikację prawną, to nie zachodzi potrzeba stosowania art. 346 [399] k.p.k. przez sąd, któremu sprawę przekazano, ponieważ możliwość obrony osoby oskarżonej o popełnienie takiego czynu, zakwalifikowanego w ten sposób według innego przepisu prawnego, nie jest w niczym uszczuplona (...).
1994.09.23 wyrok SN II KRN 173/94 OSNKW 1995/1-2/9
glosa aprobująca: Satko J. Palestra 1995/7-8/227
W konkretnej sytuacji faktycznej, obejmującej zachowanie się kilku osób, "tożsamości zdarzenia" nie może wyłączać okoliczność, iż postępowanie dowodowe doprowadzi do ustalenia, że nie wszystkie osoby zachowały się tak, jak im poprzednio zarzucono, że rola tych osób w tym samym zdarzeniu była zróżnicowana i może podlegać różnym ocenom prawnym.
1996.06.12 wyrok SN II KKN 25/96 Prok.i Pr. 1997/2/10
glosa aprobująca: Stachowiak S. Prok.i Pr. 1997/6/97
Jeżeli w toku przewodu sądowego oskarżyciel publiczny zmienił kwalifikację prawną zarzucanego czynu, zbędne jest uprzedzanie przez sąd obecnych na rozprawie stron o możliwości zakwalifikowania czynu według przepisu prawnego wskazanego przez prokuratora. Przepis art. 346 k.p.k. ma bowiem wówczas zastosowanie, gdy w toku rozprawy rysuje się na tle ujawnionych okoliczności możliwość przyjęcia przez sąd innej oceny prawnej od wskazanej przez prokuratora. Jeżeli na rozprawie prokurator zmienił pierwotną ocenę prawną czynu zawartą w akcie oskarżenia, to przedmiotem postępowania jest kwestia odpowiedzialności karnej oskarżonego za zarzucany czyn w ramach nowej oceny prawnej, a nie według kwalifikacji prawnej wskazanej w akcie oskarżenia.
II KK 62/08 - wyrok z dnia 7 października 2008 r.
1. W postępowaniu kasacyjnym przepis art. 435 k.p.k. stosowany jest jedynie odpowiednio, co nie tylko oznacza, że chodzi o skazanego, wobec którego nie wniesiono kasacji, ale także i o takiego skazanego, co do którego kasacja została wprawdzie wywiedziona, ale nie podniesiono w niej zarzutu, który otwierałby drogę do uchylenia orzeczenia na jego korzyść, który to zarzut, podniesiony w kasacji dotyczącej innego skazanego, doprowadził w stosunku do niego do takiego rezultatu.
2. Ponieważ z mocy art. 442 § 3 k.p.k. sąd rozpoznający sprawę ponownie związany jest zapatrywaniami prawnymi sądu odwoławczego, w tym także zapatrywaniami co do kwalifikacji prawnej, w postępowaniu ponownym nie ciąży na sądzie obowiązek uprzedzenia stron o możliwości przyjęcia odmiennej kwalifikacji prawnej niż przyjęta w akcie oskarżenia (art. 399 § 1 k.p.k.), jeśli przyjmuje kwalifikację prawną zgodnie z zapatrywaniem sądu odwoławczego.
2
ART. 399 K.P.K.