58504

Największy problem z rewitalizacją dotyczy starych, przedwojennych dzielnic śródmiejskich, które jednocześnie najczęściej są centrami miast. Były one powszeclmie zaniedbywane. Złożyło się na to:

•    Zaniedbywanie dzielnic śródmieścia na rzecz rozwoju nowych osiedli mieszkaniowych (budowa nowej infrastruktury technicznej, gdy w śródmieściach prowadzono tylko remonty)

•    Niejasna struktura własności kamienic - stan prawmy wielu kamienic i lokali byl i do dzisiaj jest niewyjaśniony, co bardzo utrudnia, a często uniemożliwia działanie inwestycyjne.

•    Różnica między standardem mieszkań w nowych blokach, a podupadającymi dzielnicami śródmiejskimi stawała się coraz większa. Bogatsze i bardziej przedsiębiorcze rodziny przeprowadzały się do nowych bloków. Takie działania sprawiły że w^r śródmieściu zostawały osoby starsze, schorowane i osoby z „marginesu”.

•    Trudności z zamianą mieszkań komunalnych, niskie czynsze i przywiązanie osób starszych do swoich mieszkań utrudniały efektywne wykorzystanie lokali.

•    Stosunkowo silna po 1990r ochrona praw lokatorów

•    Niechęć mieszkańców starszych pokoleń do zmian.

Z perspektywy społeczności i władz lokalnych okazało się, że śródmieścia są obszarami koncentracji problemów społecznych i techniczno-materialnych. Są też jednocześnie elementami tożsamości miasta, nośnikiem historycznej ciągłości, świadectwem jego znaczenia. Kryzys funkcjonalny dotyka właśnie te obszary, szczególnie w dużych miastach, lub jest dla nich potencjalnym zagrożeniem.

W takich obszarach należy najpierw skupić się na zabezpieczeniu najcenniejszych elementów dziedzictwa materialnego i duchowego jako podstawy dla przyszłych procesów rewitalizacji.