60815

Z równania definicyjnego wynika natychmiast, że jeśli kierunki wektorów prędkości ładunku i indukcji są jednakowe (niezależnie od zwrotu), to na poruszający się ładunek nie działa żadna siła. Nie będzie on zatem odchylany w polu. Logiczny stąd wniosek, że sprawdzenie czy w przestrzeni istnieje pole magnetyczne czy nie, powinno opierać się na obserwacji zachowania się ładunków elektrycznych poruszających się w dwóch różnych kierunkach.

Indukcja pola magnetycznego może być reprezentowana przez linie indukcji magnetycznej w sposób analogiczny do linii sil pola elektrycznego. Obowiązują przy tym następujące zasady:

-    styczna do linii indukcji w dowolnym punkcie daje kierunek wektora B w tym punkcie,

-    liczba linii indukcji na jednostkę przekroju poprzecznego jest proporcjonalna do wartości bezwzględnej wektora B. Jeśli linie są blisko siebie to wartość B jest duża, jeśli są oddalone - to wartość B jest mała.

Przez analogię do pola elektrycznego można wprowadzić pojęcie strumienia indukcji magnetycznej:

O_b = |Bod§

Jednostką strumienia indukcji magnetycznej jest 1 weber. Jest on równy:

1 Wb = 1 Tm²

Strumień indukcji pola magnetycznego wynosi 1 Wb kiedy przez powierzchnię 1 m² ustawioną prostopadle do linii indukcji przenika pole o wartości indukcji B równej 1 T.

UWAGA: Fakt, że nie nazywamy wektora B natężeniem pola magnetycznego ma znaczenie czysto historyczne. W rzeczywistości wektor taki istnieje. Oznaczamy go symbolem H i jego związek z B jest następujący:

B = H₀H

gdzie po jest przenikalnością magnetyczną próżni. Jej wartość wynosi:

Ho

= 4tt • 1(T⁷

T • m

A