62029

Jeżeli wysokość punktu A jest znana (np. jest to wysokość reperu lub wysokość dowolna przyjęta) to wysokość punktu B wynosi:

Hb ⁼ Ha ⁺ Oi — O2

gdzie:

H» + O1 nazywa się wysokością horyzontu

ZALETY NIWELACJI ZE ŚRODKA:

Eliminacja błędów

-    wynikających z kulistości Ziemi

-    wynikających z rektyfikacji pionowej

-    instrumentalnych (ć || I i inne)

W czasie wykonywania pomiarów odległość niwelatora od łaty (długość celowej) nie powinna przekraczać 50m metrów.

Niwelacja w orzód:

gdzie:

U - wysokość instrumentu, mierzona ruletką lub łatą

Jeżeli wysokość punktu A jest znana, to wysokość punktu B wynosi:

H_B = H_A + iA-Oi

WADY METODY:

-    błędy wynikające z kulistości Ziemi

-    błędy wynikające z rektyfikacji pionowej

-    błędy wynikające zz|| I

-    błędy wynikające z niedokładnych odczytów

RODZAJE CIĄGÓW NIWELACYJNYCH:

> ciąg niwelacyjny otwarty (wykonywany jest pomiędzy dwoma punktami A i B, których wysokości sa znane) Warunek teoretyczny, który powinien być spełniony:

(1)

ciąg niwelacyjny zamknięty (ciąg zaczynający się i kończący na tym samym punkcie A o znanej wysokości). Warunek teoretyczny, który powinien być spełniony:

(2)

TECHNIKA POMIARU CIĄGU:

Na każdym stanowisku niwelatora:

-    wyznaczenie różnicy wysokości równej różnicy odczytów wstecz i w przód. Nazwy odczytów wynikają z kierunku niwelowania

-    odczyty wykonuje się (przy spoziomowanej libelli) w milimetrach Warunek (1) można zapisać w następującej postaci:

j A/i₍ = £ odczytu

wstecz - £ odczytu w przód = H _B - H_A