63676

Zanięęzyszęzęnia w atmpsfęrzę oraz środki zaradczę - najważnięjszę konwencie w dziedzinie ochrony klimatu.

Konwencja Wiedeńska (1983) o ochronie warstwy ozonu stratosferycznego wraz z Protokołem Montrealskim (1987) o substancjach degradujących tę warstwę i kolejnymi uzupełniającymi porozumieniami.

Konwencja Genewska (1979) otransgranicznych zanieczyszczeniach powietrza na wielkie odległości, wraz z licznymi porozumieniami dodatkowymi (m.in. Protokół Sofijski/1988/ dotyczący N02 oraz tzw. Drugi Protokół Siarkowy dotyczący emisji S02).

Konwencja o Zapobieganiu Globalnym Zmianom Klimatycznym (podpisana w trakcie „Szczytu Ziemi" w Rio de Janeiro, 1992), jej skutki ekonomiczne i handlowe wiążą się przede wszystkim ze zobowiązaniami krajów sygnatariuszy do redukcji emisji C02 w związku z koniecznością zapobiegania efektowi szklarniowemu (Polska nie ratyfikowała dotąd konwencji).

Konwencja na temat transgranicznego transportu zanieczyszczeń powietrza na duże odległości - jeden z efektów Konferencji Sztokholmskiej (1972). Podpisana w roku 1979, weszła w życie w 1984 r. i początkowo dotyczyła zagadnień związanych z zakwaszeniem środowiska. Obecnie dotyczy także zagadnień ozonu troposferycznego, metali ciężkich i trwałych związków organicznych.

Międzynarodowy panel ds. zmian klimatycznych (IPPC) - zorganizowany przez Światową Organizację Meteorologiczną (WMO) i Program Środowiskowy Narodów Zjednoczonych (UNEP) w roku 1988. Członkami Panelu są specjaliści nominowani przez poszczególne rządy. IPPC publikuje raporty (1990,1992,1995) na temat zmian klimatycznych, a od połowy lat dziewięćdziesiątych opracowuje informacje dotyczące postępu w negocjacjach dotyczących opracowania Konwencji Narodów Zjednoczonych na temat zmian klimatycznych (UNFCCC).