63996

Tempo dostosowań na różnych rynkach

Model makroekonomiczny = 4 rynki (dóbr, pracy, pieniądza, dewiz) + 4 zmienne (ceny dóbr, płaca nominalna, stopa procentowa, nominalny kurs walutowy)

Procesy dostosowawcze:

•    najszybciej przebiegają na rynku walutowym i pieniężnym (przy płynnych kursach wymiennych);

•    wolniej na rynkach dóbr (ceny dóbr nie są korygowane w codziennie, firmy same ustalają i zmieniają ceny);

•    najwolniej na rynku pracy (długie negocjacje płacowe firm z pracownikami).

Nowa szkoła klasyczna w makroekonomii

Oparta na 2 przesłankach: niemal natychmiastowego równoważenia rynku i racjonalnych oczekiwań.

Cechy:

•    prowadzona w niej analiza jest klasyczna (założenie, że giętkość płac i cen pozwala gospodarce odzyskać równowagę przy pełnym zatrudnieniu i produkcji na poziomie potencjalnym), a zarazem nowa (założenie, ż giętkość płac i cen czyni proces ich dostosowań niemal natychmiastowym);

•    polityka pieniężna i fiskalna mogą najwyżej wpłynąć na strukturę popytu globalnego na poziomie pełnego zatrudnienia;

•    wielkość popytu globalnego jest wyznaczana przez położenie punktu równowagi przy pełnym zatrudnieniu;

•    dostosowania płac i cen zachodzą niemal natychmiastowo (równoważenie tynku);

•    faktyczna stopa bezrobocia jest zawsze równa naturalnej;

•    istotna rola założenia racjonalnych oczekiwań (państwo nie może wykorzystywać polityki fiskalnej i pieniężnej do permanentnego tumanienia ludzi);

•    główne założenie - tylko fakt, że pewne zmienne (np. płace nominalne) muszą być ustalane z góiy, nie pozwala, aby osiągnięcie stanu pełnego zatrudnienia i produkcji równej potencjalnej było zjawiskiem ciągłym;

•    państwo może tylko kontrolować poziom cen i skupiać się na polityce podażowej, zmierzającej do zwiększenia produkcji potencjalnej;

•    restrykcyjna polityka budżetowa i pieniężna sprzyjają powstawaniu bezrobocia keynesowskiego;

•    przekonanie o niemal całkowitym braku związku między gwałtownym wzrostem bezrobocia w Europie a spadkiem popytu globalnego.

Teoria realnego cyklu koniunkturalnego (patrz roz. 31) - ten sam nurt.

Cecha wspólna: nacisk na prawie ciągły stan równowagi rynkowej oraz racjonalne oczekiwania.

Cecha odmienna: teoria realnego cyklu koniunkturalnego jest bardziej skrajna i ogólniejsza (zaprzecza występowaniu odchyleń od potencjalnego poziomu produkcji nawet w krótkim okresie + koncentruje analizę na mikroekonomicznych podstawach decyzji między okresowych podejmowanych przez firmy, państwo, etc.).