eksportera przez instytucję forfaitingową często pozostaje tajemnicą dla dłużnika, co ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy zabezpieczeniem dokonania spłaty kredytu są weksle.
Wreszcie faktor stawia do dyspozycji dostawcy około 70-90% zakupionych należności, resztę przeznacza na utworzenie tzw. sumy zablokowanej, w przypadku forfaitingu natomiast refinansowanych jest 100% wierzytelności.
Wskazać można także inne różnice między instytucjami faktoringu i forfaitingu, jak np. odmienności w dziedzinie postępowania, zawierania umów, dokonywania jednostkowych czynności manipulacyjnych, księgowo-finansowych i rachunkowych. Warto przy tym także zauważyć, iż w zakresie obu instytucji działają wprawdzie wyspecjalizowane instytucje, z reguły w formie spółek kapitałowych, zaobserwować jednak można, że w wielu krajach przeważają wyspecjalizowane instytucje faktoringowe, zaś wyspecjalizowane instytucje forfaitingowe prowadzą szeroką działalność tylko w krajach o znacznej koncentracji kapitału, np. w Stanach Zjednoczonych, Szwajcarii, Wielkiej Brytami i Niemczech. Ponadto podkreślenia wymaga fakt, iż faktor finansuje dostawcę/eksportera we własnym imieniu i na własne ryzyko, w wypadku zaś forfaitingu często tworzone są konsorcja dla zgromadzenia środków sfinansowania danej transakcji, co jednocześnie stwarza instytucjom forfaitingowym możliwość rozłożenia ryzyka między kilka podmiotów finansujących danego eksportera.