64179

Forma umowy poręczenia

Do zawarcia umowy poręczenia konieczne jest złożenie oświadczenia przez poręczyciela na piśmie pod rygorem nieważności (876 § 2 k.c.). Jest to forma ad solemnitatem.

Podstawowe obowiązki stron

Zasadniczy obowiązek poręczyciela do spełnienia jego świadczenia powstaje z chwilą nadejścia wymagalności długu głównego. Zwrócić należy uwagę na treść art. 882 k.c., zgodnie z którym jeżeli termin płatności długu nie jest oznaczony albo jeżeli płatność długu zależy od wypowiedzenia, poręczyciel może po upływie sześciu miesięcy od daty poręczenia, a jeżeli poręczył za dług przyszły - od daty powstania długu, żądać, aby wierzyciel wezwał dłużnika do zapłaty albo z najbliższym terminem dokonał wypowiedzenia, a jeżeli wierzyciel nie uczyni zadość temu żądaniu - zobowiązanie poręczyciela wygasa. Poręczyciel może podnieść przeciwko wierzycielowi nie tylko takie zarzuty, które wynikają z umowy poręczenia, ale wszelkie zarzuty, jakie przysługują dłużnikowi głównemu (883 § 1 k.c.).

W razie śmierci dłużnika nie może on jednak powoływać się na ograniczenie odpowiedzialności spadkobiercy wynikające z prawa spadkowego (zob. art. 1030-1034 k.c.) (art. 883 § 3 k.c.). Ustawa nakłada na wierzyciela obowiązek niezwłocznego zawiadomienia poręczyciela o fakcie opóźnienia się dłużnika ze spełnieniem świadczenia (art. 880 k.c.). Wprawdzie zawiadomienie to nie jest przesłanką dochodzenia roszczenia od poręczyciela roszczenia przez wierzyciela, jednak jego niedokonanie może rodzić odpowiedzialność odszkodowawczą wierzyciela wobec poręczyciela na zasadach ogólnych. Podobnie rzecz się ma w razie naruszenia przez wierzyciela określonego w art. 887 k.c. obowiązku zachowania w interesie poręczyciela zabezpieczeń wierzytelności oraz środków dowodowych.