Prawo publiczne i prawo prywatne
PRAWO PRYWATNE reguluje stosunki między autonomicznymi podmiotami, którym przysługują własne, prawnie chronione, sfery interesów majątkowych i niemajątkowych (osobistych);
* autonomiczność raczej niż równorzędność, która wyraża się w braku władczego podporządkowania;
* relacje między osobami fizycznymi, ale i prawnymi;
* swoboda stron nie jest nieograniczona, gdyż prawo prywatne wskazuje ogólne granice autonomii ze względu na interes drugiej strony czy interes powszechny,
* autonomiczność nie musi oznaczać równorzędnego usytuowania podmiotów względem siebie, gdyż czasem przepisy chronią stronę słabszą (np. konsumenta), dla realizacji zasady sprawiedliwości;
* autonomiczna pozycja podmiotów uzupełniana przez tryb rozstrzygania sporów i sposób stosowania sankcji —* z ich inicjatywy, przez niezależny od organów państwowych sądy (lub przez powołane przez strony sądy polubowne);
—* tak samo egzekucja;
- PRAWO PUBLICZNE reguluje stosunki prawne, w których co najmniej po jednej stronie występuje organ państwa lub organ samorządu terytorialnego albo innej organizacji powołanej z mocy prawa do realizacji interesów społeczności państwowej lub węższych grup ludności (interesów publicznych);
* organy te wyposażone w kompetencje władczego kształtowania sytuacji prawnej innych podmiotów;
* bezpośredni przymus realizowany przez organy państwowe w razie nieposłuszeństwa tym normom;
Użyteczność wyróżnienia
- w/w rozróżnienie to typologia;
- silne uzasadnienie aksjologiczne, głównie w społeczeństwach demokratycznych o wolno tynkowych mechanizmach gospodarki, co jest związane z realizacją podstawowych wartości, jak godność i wolność człowieka oraz integralność jego majątku. Wartości te mają ważne znaczenie w międzynarodowym porządku prawnym oraz w polskiej konstytucji —* stąd prawo prywatne jako preferowany sposób regulowania stosunków;
- praktyka ma istotne znaczenie dla treści prawa prywatnego ze względu na doniosłość zwyczaju w wykładni oświadczeń woli