67197

Faktyczne rozmiary produkcji (dochodu narodowego) ustala się w wyniku wzajemnego oddziaływania agregatowego popytu i agregatowej podaży.

Krzywe agregatowego popytu i agregatowej podaży mają podobny sens ekonomiczny, co krzywe popytu i podaży, z tym, że odnoszą się nie do pojedynczego towaru, lecz do wszystkich towarów.

Krzywa agregatowego popytu określa łączną ilość towarów, jaką nabywcy decydują się zakupić przy poszczególnych poziomach ich cen. Kształt krzywej nie budzi istotnych kontrowersji. Przyjmuje się, że krzywa ta opada, co oznacza, że przy niższych poziomach cen wielkości agregatowego popytu są wyższe.

Natomiast krzywa agregatowej podaży określa łączne ilości towarów, jakie producenci decydują się wytworzyć i dostarczyć na rynek przy różnych poziomach cen. Kształt krzywej agregatowej podaży wywołuje dosyć ostre spory w teorii ekonomii. Formułowane są w tej kwestii różne poglądy, które implikują w konsekwencji odmienne stanowiska odnoszące się do determinantów dochodu narodowego.

J Stanowisko kompromisowe

W

edług stanowiska kompromisowego, krzywa agregatowej podaży ma kształt zgodny z krzywą AP_d . Krzywa jest dość płaska aż do osiągnięcia poziomu produkcji potencjalnej. Taki kształt krzywej wynika z tego. że w warunkach niepełnego wykorzystania czynników wytwórczych produkcja jest wysoce elastyczna względem popytu. Konsekwencją wzrostu popytu na towar jest wzrost produkcji (dochodu narodowego), któremu towarzyszy niewielki wzrost cen towarów. Sytuacja zmienia się, gdy czynniki są w pełni wykorzystane i produkcja osiąga poziom produkcji potencjalnej (Y_p). Wzrost popytu na towary powoduje wzrost cen towarów, natomiast produkcja wzrasta w niewielkim stopniu.

S Stanowisko neoaklasyczne

2