73045

interesujących dowodów na ten temat dostarczyli Root, Wong, Kinsbourne. W ich eksperymencie osoba badana siedziała przed ekranem komputera i w zależności od tego, czy pojawiała się na nim twarz rozzłoszczona czy radosna miała naciskać literę „d” lub „k”. Pierwszy z nich naciskany był palcem lewej reki a drugi prawej. Okazało się że reakcje na twarz rozzłoszczoną były szybsze, ponieważ impuls z lewej dłoni wysyłany jest z prawej półkuli, a impuls do prawej dłoni z półkuli lewej. W przeciwieństwie do rozpoznawania emocji u innych ludzi doświadczanie i ekspresie emocii pozytywnych sytuuje się raczej po lewej stronie. Z tymi danymi dobrze korespondują też dane neuropatologiczne.

Lewostronne uszkodzenia płatów czołowych sprzyjają pojawianiu się depresji, a uszkodzenia prawostronne- manii.

Jeśli pomyślimy o odczuwanych przez siebie emocjach, to zauważymy, że zwykle dotyczą one tego co się aktualnie dzieje, co już się stało lub co mogłoby się stać.

Ocena poznawcza to rozpoznanie przez podmiot określonego zdarzenia jako znaczącego z punktu widzenia jego interesów i celów. Ten proces dotyczy trzech kwestii. Dwie składają się na tzw. ocenę pierwotną a trzecia dotyczy oceny wtórnej. Ocena pierwotna determinuje to czy emocja w ogóle się pojawi. Jeśli tak to powstaje kwestia jej wartościowania, czy będzie to emocja pozytywna czy negatywna. Zgodnie z tą koncepcją podmiot najpierw orientuje się czy zaistniałe zdarzenie ma jakiś związek z jego celami i interesami. Jeśli odpowiedź na to pytanie jest negatywna emocja nie pojawia się. Jeżeli odpowiedź jest pozytywna podmiot zadaje sobie pytanie czy dane zdarzenie zwiększa czy zmniejsza jego szansę na realizację zamierzonych celów. Ocena pierwotna kończy się w tym momencie.

Nie kończy ona jednak procesu oceny poznawczej. Teraz podmiot skoncentruje się na możliwościach zdyskontowania zaistniałej sytuacji (w przypadku emocji pozytywnych), bądź poradzenia sobie z zaistniałą sytuacją (w przypadku emocji negatywnych). Inaczej mówiąc zada sobie pytanie co można w tej sytuacji zrobić. Proces oceny wtórnej polega na rozważeniu przez podmiot, w jaki sposób może się uporać z problemem, a także z przeżywanymi emocjonalnymi konsekwencjami pojawiania się tego problemu.

Specyficzne wzorce ocen poznawczych determinują pojawienie się konkretnych emocji. Na przykład szczęście pojawia się, gdy podmiot stwierdzi że zaistniałe zdarzenie oznacza osiągnięcie przez niego jakiegoś celu. Komunikacja emocji przebiega na różnych poziomach: mimiki, pantotnimiki, treści i formy wypowiedzi werbalnych a także dotyku. Zawiadywanie spontanicznymi i kontrolowanymi ekspresjami emocji przez odmienne partie OUN sprawia że oba rodzaje emocji nieco się od siebie różnią. Przede wszystkim ekspresje spontaniczne malują się na ludzkiej twarzy przez znacznie krótszy czas niż ekspresje udawane. Dużym problemem dla ludzi próbujących udawać przeżywanie określonych emocji jest barwa twarzy a w szczególności wielkość źrenic, która spontanicznie zmienia się pod wpływem przeżywanego pobudzenia. Asymetria twarzy jest wyraźnie zaznaczona tylko wtedy gdy doświadczanie emocji ma charakter spontaniczny.