73574

Umowy odnoszące się do osób trzecich:

* nazwa jest myląca bo stosunki zobowiązaniowe wiążą tylko strony tej umowy. Tu chodzi o odnoszenie się do osób trzecich a nie wiązanie jej umową - można wyróżnić 3 rodzaje umów:

1.    Umowy o świadczenie na rzecz osób trzecich regulowana w art. 393 §1 KC. Umowa ta zazwyczaj nie występuje samodzielnie, zwykle jest to zastrzeżenie które znajduje się w innej umowie. Polega na tym, że dłużnik zobowiązuje się świadczyć na rzecz osoby trzeciej a ta osoba ma prawo żądać od dłużnika spełnienia świadczenia. Umowa ta skraca obrót. Występuje gdy wierzyciel ma dług u osoby trzeciej, a sprzedał auto dłużnikowi który musi mu za nie zapłacić. Umowa ta umożliwia że dłużnik nie płaci wierzycielowi, ale bezpośrednio do osoby trzeciej (co powoduje zaspokojenie świadczenia dłużnika i wierzyciela względem osoby trzeciej).

2.    Umowy o świadczenie przez osoby trzecie (art. 391 KC) w umowie zastrzega się że osoba 3 zachowa się w określony sposób. Jedna strona przyrzeka że osoba trzecia spełni świadczenie na rzecz drugiej strony. Jeżeli jednak nie zachowa się osoba trzecia w oczekiwany sposób to nie ponosi ona odpowiedzialności ale osoba która obiecała że tak się ta osoba 3 zachowa (strona umowy). Np. szkoły językowe

3.    Umowy o zwolnienie dłużnika przez osobę trzecią z obowiązku świadczenia (art. 392 KC) -> zawiera ją dłużnik z jakiegoś stosunku zobowiązaniowego a jakąś osobą trzecią (gwarant) która to zobowiązuje się że zwolni dłużnika z obowiązku świadczenia. Gwarantuje ona że wierzyciel ze stosunku zobowiązaniowego nie będzie się domagał od niej spełnienia świadczenia. Osoba trzecia ponosi odpowiedzialność za to że wierzyciel nie będzie żądać od dłużnika spełnienia świadczenia. Na tej konstrukcji oparta jest gwarancja bankowa (bank jest gwarantem w razie pojawienia się pewnych okoliczności a później domaga się zwrotu)