75890

Odruch inflacyjny z płuc/ Heringa-Breuera.

Inflacyjny odruch Heringa-Breuera polega na wydłużeniu czasu trwania wydechu powodowanym stałym, powolnym napełnianiem płuc. Odruch Heringa-Breuera postaje pod wpływem pobudznia wolno adaptujących receptorów płuc (SAR). Odruch ten przyspiesza rytm oddechowy, głównie przez skrócenie fazy wdechu, a jego eliminacja zwalnia i pogłębia ruchy oddechowe. Podczas wydechu w miarę zmniejszania objętości płuc pobudzenie SAR i w ślad i w ślad za tym pobudznie za tym neuronów wdechowych stopniowo maleje, maleje też ich wpływ hamujący na neurony wdecłiowe i w ten sposób torowany jest następny wdech Główna rola fizjologiczna odruchu Heringa-Breuera polega na ujemnym sprzężeniu zwrotnym kształtującym wzorzec

oddechów, tak aby ograniczać intensywność i czas trwania wdechu i zapobiec nadmiernemu rozciągnięciu płuc i klatki piersiowej. Odruch Heringa-Breuera działa łącznie i synergistycznie z hamującymi neuronami jądra przyśrodkowego okołoramieniowego mostu (n. parabrachialis medialis), czyli ośrodka pneumotaksycznego, kształtując wzorzec oddechowy.

Odruch Heringa-Breuera z ośrodkowym generatorem rytmu oddechowego i wpływa na dynamikę nieliniową objętości końcowowydechowej mierzonej w szeregu czasowym w dłużyszm okresie. Usunięcie odruchu Heringa-Breuera u zwierząt doświadczalnych zmniejsza złożoność neuroregulacji oddychania i zmienia strukturę fraktalną szeregu czasowego kolejnychobjętości wydechowych. Odruch Heringa-Breuera ma także niewielką składową pobudzającą, która działa w czasie trwania wdechu, zwiększając szybkość jego narastania na podobieństwo sprzężenia zwrotnego dodatniego. Wolno adaptujące receptory płuc hamowane są przeć C02. Natomiast w warunkach hiperwentylacji, kiedy P(ACD2) zmniejsza się (hipokapnia), dochodzi do odhamowania wolno adaptujących receptorów płuc i tym samym do torowania hamującego odruchu Heringa-Breuera, co na zasadzie sprzężenia zwrotnego ujemnego ogranicza nadmienią hiperwentylację. Odruch Heringa-Breuera hamuje także neurony sercowe nerwu błędnego, przyspieszając rytm serca, oraz hamuje neurony obszaru RVLM, hamując tym samym foniczną aktywność współczułną adresowaną do wielu obszarów naczyniowych.

Odruch Heringa-Breuera wpływa w taki sposób na oba sprzężone ze sobą czynnościowo układy-oddechowy i krążeniowy-aby optymalizować koszt energetyczny dostawy tlenu do komórek organizmu. Oba układy, oddychania i krążenia, realizują tę samą podstawową funkcję transportu tlenu i dwutlenku węgla-niezbędny warunek życia dla organizmu- i dlatego ośrodkowe neuronalne mechanizmy regulacyjne obu układów wykształciły się w przebiegu ewolucji jako zintegrowana całość czynnościowa.

Odruch Heringa-Breuera uczestniczy również w odruchu kaszlu. Głęboki wdech w pierwszej fazie pobudza receptory wolno adaptujące i przyczynia sie do silnego zacliamowania neuronów wdechowych i do pobudzenia neuronów wydechowych, zapewniających energiczny wydech w następnej fazie.