76181

. Istota „cnoty" w myśli Arystotelesa i jej znaczenie dla natury tadu politycznego.

-Cnota jest to dzielność etyczna -nabywa się ją dzięki przyzwyczajeniu

-żadna z cnót nie jest wrodzona, bo nic, co jest wrodzone nie daje się zmienić dzięki przyzwyczajeniu

-cnoty nie stają się naszym udziałem ani dzięki naturze, ani wbrew naturze, lecz z natury jesteśmy zdolni do ich nabywania, a rozwijamy je dzięki przyzwyczajeniu

-cnoty nabywamy przez wcześniejsze wykonywanie czynów etycznie dodatnich

-cnoty zanikają z powodu niedostatku i nadmiaru, utrzymują się zaś dzięki umiarowi

-postępowanie zgodne jest z cnotami, nie jeśli posiada samo pewne właściwości, lecz jeśli nadto podmiot jego w chwili działania posiada pewne dyspozycje, to znaczy jeśli działa świadomie, na podstawie postanowienia, i to takiego, które nie zostało podjęte ze względu na coś innego oraz dzięki trwałemu i niewzruszonemu usposobieniu

-wiedza w odniesieniu do cnót ma małe znaczenie, lub nie ma go wcale

-cnota jest trwałą dyspozycją do pewnego rodzaju postanowień, polegającą na zachowaniu ze względu na nas średniej miary, którą określa rozum i to w sposób, w jaki by ją określił człowiek rozsądny; jednak środkowi przeciwstawia się silniej niedostatek lub nadmiar (zuchwalstwo lepsze niż tchórzostwo)

-jednak nie każde postępowanie i nie każda namiętność dopuszcza średnią miarę, są zachowania niecnotliwe same z siebie- cudzołóstwo, kradzież i morderstwo

-najlepszym jest ten, kto wyraża swą cnotę w stosunku do innych -występowanie przyjaźni i sprawiedliwości (najmniejsze w ustrojach zwyrodniałych, prawie nieobecne w tyranii)

-życie szczęśliwe to życie polegające na uprawianiu cnoty bez przeszkód, a cnota to środek między skrajnościami, to samo tyczy się ustroju