80938

- formy zjawiskowe popełnienia przestępstwa ta koncepcja przyjmowała inny punkt wyjścia - każdy ze współdziałających popełniał swoje własne przestępstwo, czyli tyle przestępstw popełniono ile było osób współdziałających w realizacji znamion typu czynu zabronionego. Pozwoliło to na zerwanie wszelkiego uzależnienia odpowiedzialności karnej współdziałających ze sprawcą bezpośrednim, tym który sam realizował znamiona typu czynu zabronionego. Nie tylko nie było zależności jeżeli chodzi o okoliczności natury podmiotowej wpływających na odpowiedzialność kamą ale także zniknęła zależność związana z fazą realizacji znamiona typu czynu zabronionego. Podżegacz, pomocnik odpowiadał za to co zrobił bez względu na to czy ten kogo nakłamał, czy ten komu pomagał w ogóle zrealizował znamiona typu czynu zabronionego.

Koncepcja form zjawiskowych popełnienia przestępstwa wyróżniała trzy formy;

1.    sprawstwo

2.    podżeganie

3.    pomocnictwo.

Koncepcja ta przetrwała w pewnych zmodyfikowanych wersjach (pod wpływem orzecznictwa SN i w kolejnych kodeksach). Te modyfikacje dotyczą dwócli kwestii. Okazało się bowiem, że czysty model przyjmujący zupełną niezależność odpowiedzialności karnej osób współdziałających w popełnieniu przestępstwa nie jest możliwy do przeprowadzenia, bo prowadzi do rozwiązań naruszających pewne intuicje sprawiedliwościowe. W związku z tym pojawiła się konieczność wprowadzenia pewnego uzależnienia.

Sprawstwo - w języku prawnym, w KK pojęcie sprawstwa występuje na dwa sposoby: sensu largo i sensu stricto. Czasem, zwłaszcza w części dotyczącej kary pod pojęciem sprawcy rozumie się zarówno sprawstwo właściwe jak i podżeganie i pomocnictwo, ale czasami, zwłaszcza w części ogólnej w zasadach odpowiedzialności pod pojęciem sprawcy można rozumieć wyłącznie sprawstwo sensu stricto. W art. 18 par. 1 mamy opis tego co ustawodawca rozumie pod pojęciem sprawcy.

Ustawodawca wyodrębnia cztery postaci sprawcze:

a)    jednosprawstwo

b)    współ sprawstwo

c)    sprawstwo kierownicze

d)    sprawstwo polecające

Pojecie sprawstwa zrelacjonowane jest do znamienia czynności wykonawczej uietei w typie czynu zabronionego. Kiedy myślimy o sprawcy to myślimy o tym kto swoim zachowaniem realizuje ów czasownik użyty w typie czynu zabronionego. Art. 18 par. 1 nie zawiera własnej, specyficznej treści normatywnej, w szczególności nie opisuje on specyficznego czynu zabronionego, nie rozszer za on zakresu karalności ponad to co występuje w opisie typu czynu zabronionego w części szczególnej. Nawet gdyby nie było art. 18 par. 1 opisującego postaci sprawcze wszyscy ci o których wspomina ten przepis mogliby podlegać karze na zasadzie odpowiedniego przepisu z części szczególnej. To my interpretując słowo „kto zabija” dochodzimy do wniosku, że zabijać można na różne sposoby nie tylko zabijając własnym rękami ale też polecając dokonanie tego innej osobie, kierując inną osobą czy też wspólnie i w porozumieniu wykonując ten czyn z inną osobą. Art. 18 par. 1 mówi tylko jakie są sposoby realizacji czynności wykonawczej opisanej w typie czynu zabronionego, ma charakter pewnej definicji, pewnej reguły interpretacyjnej.

Jednosprawstwo - sytuacja w której znamię czyrmoścr wykonawczej opisanej w części szczególnej realizuje jeden sprawca, sam. Dopelruenie tej postaci sprawczej wskazuje na to.