81218

Elementy polityki stabilizacyjnej (w wymiarze budżetowym)

1)    System podatkowy - jest to najbardziej czuły punkt dla gospodarstw domowych i przedsiębiorstw. Właściwy system podatkowy to jeden z najważniejszych elementów w gospodarce.

2)    Poziom wydatków publicznych - położenie większego nakładu na wydatki (podatki) pośrednie niż bezpośrednie.

Istotne jest w budżecie jak układa się struktura wydatków:

Y = C + I+ G+NX

3)    Wielkość deficytu budżetu państwa

Element deficytu budżetowego jako narzędzie polityki fiskalnej może być wykorzystywany tylko w określonych granicach. Następstwem stosowania polityki deficytowej jest dług publiczny. Dzieli się na krajowy i zagraniczny.

Za bezpieczną granicę deficytu budżetowego uważa się 2,5% PKB, a długu publicznego 60% PKB.

4)    Wielkość długu publicznego

Dług publiczny powstaje w wyniku stosowania polityki deficytu budżetowego. Jeżeli dług jest wysoki w stosunku do PKB to niezbędna jest podwyżka stopy opodatkowania, aby pokryć koszty obsługi długu.

Budżet jako narzędzie polityki ekonomicznej pojawił się w XVIII w. Natomiast jako narzędzie ekonomiczne i światowe - w XIII w.

Sektor publiczny - ogół transakcji ekonomicznych podejmowanych przez rząd i władze samorządowe (gminy, powiaty, województwa).

Autonomiczne stabilizatory koniunktury - narzędzie polityki fiskalnej działające automatycznie jako czynnik stabilizujący gospodarkę. Zaliczamy do nich progresywny system opodatkowania, zasiłki dla bezrobotnych. Redukują one część wahań gospodarczych.

Rodzaje polityki fiskalnej:

1)    aktywna (dyskrecjonalna)

2)    pasywna

Narzędzia polityki aktywnej:

1)    roboty publiczne

2)    programy wydatków transferowych

3)    inne publiczne programy zatrudnienia