81870

zorientowanie się, jaki jest ów popyt i jak najkorzystniej można sprzedać partię na rynku politycznym.

Władza, rozumiana jako rząd i administracja państwowa, dysponuje własną siecią narzędzi służących komunikacji politycznej, na którą składają się między innymi państwowe instytucje gromadzące i przetwarzające informacje o działalności struktury państwa, urzędy statystyczne, policja i służby specjalne, rządowe instytuty badania opinii publicznej¹³¹. Informacje uzyskane dzięki tej sieci mogą być przetwarzane i udostępniane zgodnie z potrzebami władzy, a do niewygodnych dla niej informacji może ona bronić dostępu zasłaniając się tajemnicą państwową czy racją stanu.

Pojęcie komunikowania politycznego pojawiło się w drugiej połowie XX wieku.

Jego zwolennicy utrzymywali, że propaganda jest charakterystyczna dla systemów totalitarnych, natomiast w ustrojach demokratycznych politycy i partie komunikują, się ze społeczeństwem. W rozwoju badań nad komunikowaniem powstały różne podejścia teoretyczne: behawioralne (m.in. Harold Lasswell, George A. Miller), strukturalno-funkcjonalne (m.in. Karl Wolfgang Deutsch, Gabriel A. Almond, James S. Coleman), interakcyjne (m.in. Ernest G. Bormann), dialogowe (m.in. Jurgen Habermas, Brian McNair)*.

Istnieje wiele różnych definicji komunikowania politycznego. Według Roberta Dentona i Gary’ego Woodworda komunikowanie to jest nie tylko procesem, ale i strategią. Dla Briana McNalra komunikowanie polityczne to celowe komunikowanie o polityce, w którym miedzy organizacjami politycznymi (w tym partiami) a obywatelami pośredniczą media. Uwzględnia on dwutorowość komunikowania politycznego - nie tylko partie polityczne pełnią rolę nadawców przekazów, ale mogą być także odbiorcami komunikatów nadawanych przez obywateli, a ujmując rzecz dokładniej - przez swój elektorat.

Według Piotra Pawelczyka i Doroty Piontek komunikowanie polityczne jest pojęciem nadrzędnym wobec pojęcia propagandy politycznej. Komunikowanie zawiera bowiem w sobie właśnie propagandę, ale także marketing polityczny, czyli polityczne public relations i reklamę polityczną. Dokładniej rzecz ujmując, różnica między propagandą a komunikowaniem politycznym polega na tym, że ta pierwsza jest zorganizowaną perswazją, natomiast komunikowanie to także perswazja, tyle, że nie zawsze zorganizowana.

5. KONCEPCJA POLITYCZNOŚCI WEDŁUG CARLA SCHMITTA

Kryterium polityczności jest rozróżnienie na sojusznika i nieprzyjaciela. Jest to kryterium autonomiczne (a więc niezależne od na przykład moralności czyli nieprzyjaciel nie musi być wcale moralnie zły). Nieprzyjaciel to ktoś egzystencjalnie inny, obcy - możemy popaść z nim w sytuację konfliktu egzystencjalnego. Narody łączą się ze sobą w myśl podziału na sojuszników i nieprzyjaciół.

Nieprzyjaciel jest wrogiem publicznym.

Antagonizm polityczny jest antagonizmem ostatecznym. A to w jakim stopniu konflikt jest polityczny zależy od tego jak bliski jest on kulminacji (m.in. jak bliski jest w stosunku do tego podziału na sojusznika i nieprzyjaciela).

Istnieje wiele wtórnych pojęć polityki (czyli różne są znaczenia tego terminu). 2 pojęciem nieprzyjaciela związana jest wojna. Oczywiście wojna nie jest ani celem ani sensem polityki, ale jest pewną możliwością która może zaistnieć. Przez to też