81943

z przepływem kapitału. Irlandia i Wielka Brytania uzyskały możliwość odraczania liberalizacji bezpośrednich inwestycji dokonywanych w państwach członkowskich przez osoby posiadające prawo pobytu w odpowiednio Irlandii lub Wielkiej Brytanii (na okres 2 lat) oraz odraczania liberalizacji niektórych przepływów kapitałowych o charakterze osobistym (m. in. darowizn i inwestycji w nieruchomości) na okres 30 miesięcy. Danii natomiast przyznano prawo do odraczania liberalizacji nabywania przez osoby nie posiadające prawa pobytu w Danii obligacji wyrażonych w koronach duńskich oraz nabywania przez osoby posiadające prawo pobytu zagranicznych papierów wartościowych będących przedmiotem obrotu na giełdzie duńskiej. Po uzyskaniu członkostwa w Unii Europejskiej Dania wynegocjowała także derogację dotyczącą nabywania na jej terenie tzw. secondary residences (domów letniskowych). Derogacja ta przewiduje zakaz nabywania wspomnianych nieruchomości przez osoby nie będące duńskimi obywatelami. Wyjątek od tej zasady przewidziano dla obywateli państw członkowskich UE, których do zakupu secondary residences uprawnia minimum 5-letni pobyt stały w Danii. Ponadto Irlandia wynegocjowała prawo utrzymania do początku 1985 roku systemu regulującego montaż i import pojazdów samochodowych, stosowanego na podstawie przepisów własnej ustawy z 1968 roku. Protokoły dodatkowe uregulowały także szczegółowe kwestie importu przez Wielką Brytanię z państw Wspólnoty Brytyjskiej określonych produktów żywnościowych (m. in. cukru, masła i sera). Ogólnonarodowe referenda w sprawie członkostwa we Wspólnotach odbyły się w Irlandii, Danii i Norwegii. Za przystąpieniem do tego ugrupowania opowiedziało się 83% Irlandczyków i 63% Duńczyków. W Norwegii wynik referendum był negatywny: przeciw przystąpieniu opowiedziało się 53,5% głosujących. Wśród przyczyn odrzucenia członkostwa we Wspólnotach Norwegowie wskazywali troskę o suwerenność i środowisko naturalne, ochronę łowisk, sektora energetycznego, obawę przed spadkiem poziomu życia i konkurencją rolniczych produktów wspólnotowych.

(1963 roku prezydent Francji Charles de Gaulle wyraził sprzeciw wobec przyjęcia Wielkiej Brytanii, dążąc jednocześnie do zacieśnienia współpracy z RFN na bazie zawartego w tym samym roku Traktatu Elizejskiego pomiędzy obu krajami.

Brytyjczycy zażądali renegocjacji brytyjskich Wcześniej jednak Wielka Brytania zażądała redukcji swojej składki do budżetu wspólnotowego oraz korzystniejszych warunków importowych dla nowozelandzkich produktów mlecznych. Renegocjacje trwały do marca 1975 roku. W czerwcu tego roku społeczeństwo brytyjskie w referendum zdecydowało za pozostaniem we Wspólnotach (większością 67,3% głosów).

2. ROZSZERZENIE WSPÓLNOT EUROPEJSKICH NA POŁUDNIE W LATACH 80 -TYCH

W latach 80 -tych przystąpiły do WE Grecja w 1981, Hiszpania i Portugalia w 1986.

Grecja już w 1961 roku podpisała układ stowarzyszeniowy ale oficjalny wniosek złożyła w 1975 roku, jednak przez słabość gospodarki i konflikt z Turcją utrudniony był proces integracji. Komisja także była krytyczna, prze co doszło do sporów, ostatecznie uzgodniono czas przejściowy dla Grecji do 1985 roku, w celu jej lepszego dostosowania. Umowę o włączeniu Grecji podpisano 28 maja 1979 roku.

Hiszpania natomiast wniosek złożyła w 1977 roku, jednak Francja i Włochy były przeciwne prze obawy konkurencji hiszpańskich produktów rolnych, dlatego chciały otrzymać gwarancje dla własnych producentów w zamian za zgodę na włączenie Hiszpanii. Nie chciano też pozwolić Hiszpanii na połowy w strefach ekonomicznych państw członkowskich EWG. Od 1978 roku negocjowano, Hiszpania zabiegała o preferencje dla handlujących z nią krajów śródziemnomorskich oraz o status specjalnych stref ekonomicznych dla Wysp Kanaryjskich, Ceuty i Melilli. Premier Felipe Gonzalez odbywał liczne podróże do stolic i starał się odszukiwać sojuszników. Wysłał też list otwarty w sprawie przyspieszenia negocjacji. Ostatecznie ogłoszono 10 - letni okres przejściowy a traktat podpisano 12 czerwca 1985 roku.

Portugalia wniosek złożyła też w 1977 roku. Jednak Portugalia miała dodatkowy atut państwa członkowskiego NATO. Od 1970 rozwijała kontakty z przedstawicielami władz