pomierzyć *>4n(n - 1), a więc ilość obserwacji jest w tej metodzie bardzo duża, wynosi, bowiem:
n - u = Zm(n—\) - (n - 1) = (n - 1)( Zti- 1) = Zi(n — l)(n — 2) gdzie: n - ilość kierunków (prostych) wychodzących ze stanowiska pomiaru kątów, u - ilość niewiadomych, czyli ilość kątów niezbędna do określenia położenia n prostych: u = n - 1
Ilość spostrzeżeń nadliczbowych, a więc tym samym pracoclilonność metody Sclueibera wzrasta bardzo szybko wraz ze wzrostem liczby n. Dla 4 kierunków trzeba zmierzyć 6 kątów (n - u = 3), ale dla 5 kierunków już 10 kątów {n - u = 6) itd. Kąty niezbędne do ustalenia polożeiua prostych pęku stanowią niewiadome: x, y, z,,., otrzymywane na podstawie wyrównania ścisłego pomierzonych kątówr metodą spostrzeżeń pośredniczących.
5. Pomiar kątów poziomych metodą sektorową - stosuje się ją w warunkach zmiennej widoczności (np. w górach) i przy dużej ilości celowych wychodzących z danego stanowiska.
Horyzont dzieli się wówczas na kilka sektorów, których rolę spełniają kąty utworzone przez najlepiej widoczne cele. Kąty sektorowe mierzy się bardzo dokładnie i wyrównuje do zamknięcia horyzontu. Następnie mierzy, się kąty w poszczególnych sektorach, zaś ich sumę wyrównuje do wartości poprawionego kąta sektorowego. Zaletą tej metody jest jej elastyczność, polegająca na dowolnym wyborze do pomiaru tego kąta, którego cele są w danym czasie najlepiej widoczne. Metoda sektorowa nie wymaga również wcześniejszego sporządzania planu obserwacji.
6. Pomiar kątów poziomych metodą wypełnienia horyzontu - zwana też; kątową, wierzchołkową lub kątów przyległych, polega na pomiarze sąsiednich kątów utworzonych przez najbliższe dwie celowe. Mierzone kąty mają więc wspólne ramiona, którymi stykają się z sobą. Oprócz n - 1 kątów niezbędnych do określenia wzajemnego położenia celowych pomiarowi podlega także n - ty kąt, zamykający horyzont. Odchyłkę sumy kątów od wartości kąta pełnego rozrzuca się rówmomiemie na pomierzone kąty. Obowiązuje tu również zasada przesuwama limbusa i mikrometru po każdej serii pomiaru.
61