85348

Cement posiada właściwości higroskopijne i ulega szkodliwemu działaniu chemicznemu szeregów kwasów i soli.

Zastosowanie:

-    do zapraw i tynków,

-    do betonów, konstrukcji i elementów żelbetonowych nadziemnych i podziemnych z wyjątkiem kiedy te konstrukcje są pod działaniem agresywnych czynników.

Cement hutniczy - otrzymuje się przez zmielenie klinkieru portlandzkiego z żużlem wielkopiecowym granulowanym z dodatkiem popiołu lotnego. Jest to spoiwo wolno wiążące. Początek wiązania powinien nastąpić najwcześniej po upływie 60 minut, a koniec wiązania najpóźniej po upływie 8 dni od chwili zarobienia cementu wodą. Cement hutniczy jest spoiwem bardziej odpornym na działanie czynników chemicznych niż cement portlandzki. Charakteryzuje się również wolniejszym przyrostem wytrzymałości w początkowym okresie twardnienia oraz mniejszą kalorycznością w czasie wiązania.

Zastosowanie:

-    do betonów o konstrukcji żelbetowych narażonych na działanie czynników o nieznacznej agresywności.

-    do betonów o dużych masach bez względu na temperaturę,

-    do betonów i konstrukcji żelbetowych wykonywanych przy średniej temp. dobowej powyżej 5°C.

Cement glinowy - różni się zasadniczo od cementu portlandzkiego składem chemicznym:

-    tlenek glinu AI2O3,

-    tlenek wapnia CaO,

-    dwutlenek krzemu SiC>2,

-    tlenek żelaza Fe203,

Cement glinowy ma charakter spoiwa wolno wiążącego. Proces twardnienia przebiega znacznie szybciej niż w cemencie portlandzkim. W następstwie tego normową wytrzymałość uzyskuje się już po 3 dniach. W okresie hydratacji cementu glinowego wydziela się znaczna ilość ciepła. Najwyższa temperatura pojawia się mniej więcej godzinę po zakończeniu wiązania. Posiada to duże znaczenie przy